Panasonic TZ100 – maleństwo z klasą [test]

Panasonic TZ100 – maleństwo z klasą [test]

© Paweł Baldwin
© Paweł Baldwin
Paweł Baldwin
15.07.2016 13:23, aktualizacja: 26.07.2022 18:57

W moim cyklu testów wakacyjnego sprzętu fotograficznego, powinna teraz nastąpić przerwa w kompaktach, bo na celowniku miałem fajnego, rzadko testowanego superzooma. I okazało się dlaczego mało kto się nim zajmuje: dystrybutor nie ma i nie zamierza mieć egzemplarza testowego. Bywa. Na mój test (już innego) superzooma będziecie musieli poczekać do początku sierpnia, a tymczasem… zgadliście, kolejny kompakt. Po Nikonie P900 z długaśnym zoomem i zoptymalizowanym rozmiarowo-ogniskowo Canonie G3X, najwyższy czas na typowego kieszonkowca. Wybrałem Panasonica TZ100.

To stosunkowo nowa konstrukcja, ogłoszona na początku roku. Nowa nie tylko konstrukcja, ale i sama koncepcja aparatu. Wcześniej Panasonic miał w ofercie tylko jeden aparat z jednocalową matrycą: duży (wręcz przewymiarowany) i uniwersalny FZ1000. Jako drugi postanowił stworzyć coś na przeciwnym krańcu gamy kompaktów. Ale owe przeciwieństwa dotyczą niemal wyłącznie gabarytów i parametrów obiektywu, bo przetwornik oraz gama funkcji prezentują się bardzo podobnie.

Gdy aparat jest wyłączony, z korpusu wystaje tylko obrotowy pierścień na obudowie obiektywu. Na zdjęciu widać aparat przy zoomie ustawionym na 25 mm. Wydłużanie ogniskowej powoduje dalsze, ale już nie tak znaczne wysuwanie się go z korpusu.© Paweł Baldwin
Gdy aparat jest wyłączony, z korpusu wystaje tylko obrotowy pierścień na obudowie obiektywu. Na zdjęciu widać aparat przy zoomie ustawionym na 25 mm. Wydłużanie ogniskowej powoduje dalsze, ale już nie tak znaczne wysuwanie się go z korpusu.© Paweł Baldwin

I w tym tkwi mój problem z Lumixem TZ100. W maleńki aparacik wciśnięto bowiem potężne możliwości i mnóstwo trybów, a to wszystko wymaga rozbudowanego sterowania. Tylko jak je zorganizować? OK, jest ekran dotykowy, jest programowalny pierścień przy obiektywie, jest z dziesięć definiowalnych przycisków (połowa na dotykowym ekranie), jest TouchPad AF, jest podręczne menu z możliwością samodzielnego skomponowania go… ale to wszystko jakoś tu nie pasuje. Takie to ściśnięte, mikre i wymagające obsługi samymi koniuszkami palców. Dziwię się tym swoim odczuciom, gdyż z równie maleńkim Lumixem GM5 współpracowało mi się wspaniale.

© Paweł Baldwin
© Paweł Baldwin
Malutką lampkę można odchylić palcami do góry by błyskała w sufit.© Paweł Baldwin
Malutką lampkę można odchylić palcami do góry by błyskała w sufit.© Paweł Baldwin
© Paweł Baldwin
© Paweł Baldwin

Drugą kwestią wyróżniającą Lumixa TZ100 wśród podobnych konstrukcji konkurencji, jest autofokus. Jak pewnie wiecie z moich wcześniejszych testów aparatów Panasonica, jestem fanem jego systemu ogniskowania DFD (Depth From Defocus) opartego wyłącznie na detekcji kontrastu, a mimo to szczycącego się wysoką sprawnością, także w trybie ciągłym. TZ100 nie jest wyjątkiem, jego ostrzenie sprawuje się bardzo dobrze, choć nie tak wspaniale jak w Lumiksie FZ1000. Nieco więcej czasu zajmuje mu „przyklejenie się” do poruszającego się szybko obiektu i z rzadka zdarza mu się zgubić go na jedną klatkę serii. Na prezentowanym niżej filmie, jest to trzecia klatka. Ciekawe jednak, że podczas testu nie zdarzyło się, by w takich sytuacjach ostrość została z tyłu, a zawsze wyprzedzała obiekt. Można by powiedzieć, że ten autofokus jest za szybki. Ważnym wsparciem jest TouchPad AF, czyli dotykowe wybieranie położenia pola AF na ekranie, podczas obserwacji kadru w wizjerze.

Panasonic TZ100 AFC

Wspomniałem o seriach zdjęć, więc pociągnę temat. 10 klatek/s przy AFS i 6 klatek/s przy AFC, to bardzo dobry wynik. Z TZ100 możemy wydobyć jeszcze więcej, bo aż 50 klatek/s, lecz tu z ograniczeniami: tylko AFS, tylko JPEGi i tylko 5 Mpx. Maksymalna długość serii to 60 zdjęć, czyli ponad sekunda ciągłego strzelania. Jeśli potrzebujemy RAWów, to jednym ciągiem możemy ich naświetlić 15. Z kolei najcięższych JPEGów aż czterokrotnie więcej. W obu wypadkach opróżnienie bufora trwa ok. 8 s, ale w tym czasie możemy dalej fotografować i zmieniać ustawienia aparatu. Podany czas uzyskałem na karcie Toshiby UHS-II z deklarowaną maksymalną prędkością zapisu 240 MB/s. Z ciekawości sprawdziłem o ile gorszy czas uzyskam na SanDisku „90 MB/s”. Tia, gorszy! Przy RAWach praktycznie nic się nie zmieniło, ale JPEGi znikały z bufora w 6 s. To kolejny przykład, świadczący o tym, że jeśli aparat nie obsługuje „podwójnego” złącza, to karta UHS-II może okazać się wolniejsza niż „zwykła”.

Funkcja – jak ją nazywam – inteligentnego kontrastu, po ustawieniu niskiej intensywności działania zajmuje się zarówno światłami, jak i cieniami, a przy wyższych wzmacnia działania w cieniach.© Paweł Baldwin
Funkcja – jak ją nazywam – inteligentnego kontrastu, po ustawieniu niskiej intensywności działania zajmuje się zarówno światłami, jak i cieniami, a przy wyższych wzmacnia działania w cieniach.© Paweł Baldwin
Jeszcze raz "inteligentny kontrast", który przy tym motywie mocno rozjaśnił cienie, nie zapominając jednak o światłach. Chwała Panasonicowi, bo nie każdy tego typu system działa tak rozsądnie.© Paweł Baldwin
Jeszcze raz "inteligentny kontrast", który przy tym motywie mocno rozjaśnił cienie, nie zapominając jednak o światłach. Chwała Panasonicowi, bo nie każdy tego typu system działa tak rozsądnie.© Paweł Baldwin

Przeglądając gamę możliwości aparatu, można zauważyć, że choć ma on wbudowane Wi-Fi, to brakuje NFC. Szkoda też, że nie ma GPSu. Za to nie brakuje obróbki RAWów. Z funkcji przydatnych podczas fotografowania, znajdziemy sporo trybów barw, efektów cyfrowych i innych tego typu dodatków potrafiących urozmaicić zdjęcia. Mi jednak bardziej zaimponowały aż 4 schowki dla ustawień balansu bieli według wzorca. Cztery! W takim kompakciku! Z bardziej wyrafinowanych wspomagaczy, znalazłem „inteligentne” funkcje redukcji kontrastu, podwyższania szczegółowości zdjęć oraz bezśladowego przedłużania zooma optycznego 2-krotnym cyfrowym. A wspomożeniem centralnej migawki kończącej się na 1/2000 s, jest aktywowana na życzenie migawka elektroniczna, potrafiąca odmierzyć nawet 1/16000 s. Podczas testu nie przydawała mi się ona zbyt często, bo obiektyw Lumixa do jasnych nie należy. Niemniej potrzebna jest ona bez dwóch zdań, gdyż przy silnym słońcu nie dałoby rady pracować otwartą przysłoną. Bo – uzupełnię – szarego filtra brak. Zresztą i przysłoną nie możemy w zbyt szerokim zakresie regulować ilości wpadającego światła, gdyż jej zakres kończy się na f/8. Podobnie rzecz się miała w FZ1000. Jasne, rozumiem: obawa przed dyfrakcją na przysłonie. Ale twórcy jednocalowej konkurencji nie obawiali się dostarczyć użytkownikom mniejszych otworów: f/11 w rodzinach Sony RX10/100 i f/16 w optyce do Nikonów 1. Powszechnie uważa się, że przy tej wielkości matrycach głębia ostrości jest potężna. Jednak wystarczy tej dużej głębi naprawdę wymagać, a okazuje się, że f/8 wcale jej nie zapewnia.

Zakres kątów widzenia zooma Lumixa TZ100. Od lewej, ogniskowa 25 mm, 250 mm, 250 mm z dwukrotnym "inteligentnym" zoomem nie pogarszającym szczegółowości obrazu. Niestety, to tylko obietnica - na powiększeniach poniżej widać efekty.© Paweł Baldwin
Zakres kątów widzenia zooma Lumixa TZ100. Od lewej, ogniskowa 25 mm, 250 mm, 250 mm z dwukrotnym "inteligentnym" zoomem nie pogarszającym szczegółowości obrazu. Niestety, to tylko obietnica - na powiększeniach poniżej widać efekty.© Paweł Baldwin
100-procentowe wycinki z dwóch prawych klatek publikowanych powyżej. Widać, że dodatkowy, cyfrowy zoom mimo wszystko nie gwarantuje wysokiej ostrości obrazu.Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin
100-procentowe wycinki z dwóch prawych klatek publikowanych powyżej. Widać, że dodatkowy, cyfrowy zoom mimo wszystko nie gwarantuje wysokiej ostrości obrazu.Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin

Napisałem, że obiektyw Lumixa TZ100 nie jest zbyt jasny. To jednak wcale nie dziwi, a aparatu nie sposób za to ganić. Skoro bowiem chcemy mieć 10-krotny zoom w kieszonkowym aparacie ze sporą (jak na kompakt) matrycą, to trzeba zapłacić światłem optyki. Ono zmienia się od f/2.8 przy (odpowiedniku małoobrazkowych) 25 mm do f/5.9 przy 250 mm. Zmienia się dość szybko: f/4 zaczyna obowiązywać już w okolicach 50 mm, a f/5.6 widzimy przy ok. 120 mm. Szukając wad tworzonego przez obiektyw obrazu, z trudnością dostrzeżemy winietowanie. Słabiutkie pojawia się wyłącznie w samym dole zakresu ogniskowych i znika po przymknięciu przysłony mniejszym niż o działkę. O dystorsję też nie musimy się martwić. Trochę więcej uwagi powinniśmy poświecić zdjęciom pod światło, gdyż przy nich obiektyw potrafi czasem pojechać w dół z kontrastem lub wyprodukować pojedynczy blik. Aberracja chromatyczna? Też bez strachu, choć z pewnością, podobnie jak dystorsja i winietowanie, ona też usuwana jest cyfrowo przez aparat. Czyli co, jest pięknie? No, nie do końca. Problemem okazuje się ostrość obrazu. Jej obniżenie nie zawsze zauważamy, są ogniskowe i miejsca kadru, do których nie możemy się przyczepić, ale są też takie ich kombinacje, które rażą. Na dwie z nich zwrócę uwagę: brzegi klatki przy najszerszym kącie oraz cały obraz przy najdłuższych ogniskowych. W pierwszym przypadku sprawy mają się marnie szczególnie przy otwartej przysłonie, a jej przymykania nieostrość brzegów niezbyt się boi. Przymknięcie o działkę prawie nie robi na niej wrażenia, a więcej ustępuje dopiero przy f/5.6. Mocniej przymykać nie warto, bo już widać ślady działania dyfrakcji. Zresztą i środek klatki nie osiąga optimum ostrości przy f/2.8, a dopiero po lekkim przymknięciu – optymalne to ok. 2/3-1 działki. Drugiego niedostatku szczegółowości, czyli tego przy 200-250 mm, nie załatwimy przymykaniem przysłony, bo tam mamy otwór f/5.9. Wygląd zdjęcia trochę możemy poprawić delikatnym, wykonanym z czuciem, wyostrzeniem. Ale tu ostrożnie, bo już lekkie przesadzenie z dawką Unsharp Maska zabije plastykę obrazu. Sprawy mają się pod tym względem nie tak źle jak w testowanym poprzednio Canonie G3X, ale tendencja jest podobna.

Kadr do prezentacji szczegółowości obrazu przy ogniskowej 25 mm i trzech przymknięciach przysłony. Wycinki poniżej.© Paweł Baldwin
Kadr do prezentacji szczegółowości obrazu przy ogniskowej 25 mm i trzech przymknięciach przysłony. Wycinki poniżej.© Paweł Baldwin
Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin
Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin
Ogniskowa ok. 40 mm, otwarta przysłona f/4.5. Wycinki poniżej.© Paweł Baldwin
Ogniskowa ok. 40 mm, otwarta przysłona f/4.5. Wycinki poniżej.© Paweł Baldwin
Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin
Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin
Ogniskowa ok. 80 mm, otwarta przysłona f/4.8. Wycinki poniżej.© Paweł Baldwin
Ogniskowa ok. 80 mm, otwarta przysłona f/4.8. Wycinki poniżej.© Paweł Baldwin
Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin
Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin
Ogniskowa ok. 150 mm, otwarta przysłona f/5.8. Wycinki poniżej.© Paweł Baldwin
Ogniskowa ok. 150 mm, otwarta przysłona f/5.8. Wycinki poniżej.© Paweł Baldwin
Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin
Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin
Ogniskowa 250 mm, otwarta przysłona f/5.9. Wycinki poniżej.© Paweł Baldwin
Ogniskowa 250 mm, otwarta przysłona f/5.9. Wycinki poniżej.© Paweł Baldwin
Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin
Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin
Plastyka obrazu - ogniskowa ok. 50 mm.© Paweł Baldwin
Plastyka obrazu - ogniskowa ok. 50 mm.© Paweł Baldwin
Plastyka obrazu - ogniskowa 25 mm.© Paweł Baldwin
Plastyka obrazu - ogniskowa 25 mm.© Paweł Baldwin

Na koniec oceny obiektywu zostawiłem rodzynek: stabilizację obrazu. Nie pamiętam żeby kiedykolwiek, w jakimkolwiek obiektywie bądź aparacie działała ona tak wspaniale! 5-działkowa skuteczność – to mówi samo za siebie. Tłumacząc na polski: przy fotografowaniu ogniskową 250 mm, dla 1/8 s (32-krotnie za długa ekspozycja) uzyskiwałem 90% nieporuszonych zdjęć. Bomba! Inna sprawa, że ta stabilizacja jest Panasonicowi TZ100 bardzo potrzebna. Jest on niewielkim aparatem, więc jego podatność na poruszenia jest spora. Najlepiej świadczą o tym marne wyniki tego samego testu, uzyskane przy wyłączonej stabilizacji. Przedłużenie naświetlania zaledwie o działkę poza „zasadę odwrotności ogniskowej” skutkuje spadkiem udziału nieporuszonych zdjęć do zaledwie 60%. Dalsze dwukrotne wydłużenie powoduje, że ujęć z mocnymi rozmazaniami jest aż 40%. A to już jeden z najgorszych wyników w moich testach. Co oznacza, że skuteczna stabilizacja tego Lumixa jest nie tylko jego ogromną zaletą, ale też obowiązkiem.

Pod światło - ogniskowa 25 mm.© Paweł Baldwin
Pod światło - ogniskowa 25 mm.© Paweł Baldwin
Pod światło - ogniskowa 25 mm.© Paweł Baldwin
Pod światło - ogniskowa 25 mm.© Paweł Baldwin

Przejdę do spraw związanych z matrycą i jej działaniem. 20 mln pikseli i lustrzankowa proporcja boków kadru 3:2 to aktualny standard w przetwornikach rozmiaru 1 cala. Natywna czułość ISO 125 plasuje się w środku zakresu z jakiego korzysta konkurencja. Jednak już nietypowo zachowuje się „sztuczna”, obniżona czułość ISO 80. Napotykanym w innych cyfrówkach skutkiem jej użycia jest wzrost szczegółowości obrazu, ale na tyle nieznaczny, że nie wart strat wynikłych z obniżenia dynamiki. W Lumiksie TZ100 jest trochę lepiej: zyski są na tyle wyraźne, że warto czasem rozważyć użycie ISO 80, bardzo uważając jednak na światła obrazu, gdzie łatwiej będzie o przepalenia.

Kadr do testu szczegółowości przy poszczególnychczułościach matrycy. Wycinki poniżej.© Paweł Baldwin
Kadr do testu szczegółowości przy poszczególnychczułościach matrycy. Wycinki poniżej.© Paweł Baldwin
Wycinki z JPEGów odszumianych na poziomie -3.Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin
Wycinki z JPEGów odszumianych na poziomie -3.Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin

Zachowania wysokich czułości już nie odbiegają od standardów. Wysoką szczegółowość obraz zachowuje do ISO 200 włącznie, przy ISO 400 widać zauważalny jej spadek, a jeszcze wyraźniejszy przy ISO 800. Niemniej aż do tego momentu da się korzystać z JPEGów, najlepiej zmniejszając odszumianie z domyślnego poziomu 0 na -3, choć -4 i -2 też może być. Ale już ISO 1600 to czułość, przy której naprawdę warto korzystać z RAWów. ISO 3200 nie nadaje się do wykorzystania pełnej rozdzielczości matrycy, a ISO 6400 od biedy tylko przy powiększaniu zdjęcia do pełnego ekranu. Ale nawet przy takim zastosowaniu trzeba trochę popracować nad plikiem w kwestii odszumienia / wyostrzenia. ISO 12800 nie nadaje się już do niczego, z powodu zdecydowanego obniżenia nasycenia barw. To różnica w stosunku do zachowania Lumixa FZ1000, który tej przypadłości nie wykazywał. Zresztą w TZ100 można też zauważyć mniejsze niż tam różnice w szumach i szczegółowości pomiędzy poszczególnymi poziomami odszumiania. Widać, że oba aparaty, choć korzystają z tego samego przetwornika, to inaczej opracowują pochodzący z niego sygnał. Świadczy o tym także nieco inne działanie automatycznego balansu bieli w sztucznym świetle. FZ1000, zwłaszcza przy zwykłych żarówkach, był pod tym względem ideałem, natomiast TZ100 w takich sytuacjach daje więcej ciepłego zafarbu. Nadal jest to jednak efekt „miłego, domowego oświetlenia”, a nie „paskudna, żółto-brązowa dominanta”.

Inteligentna rozdzielczość. Wycinki poniżej.© Paweł Baldwin
Inteligentna rozdzielczość. Wycinki poniżej.© Paweł Baldwin
Funkcja inteligentnej rozdzielczości w poszczególnych Lumixach bywa mniej lub bardziej skuteczna. W TZ100 działa świetnie i pozwala dobrać efekty do własnego smaku. Lewy wycinek pochodzi ze zdjęcia z funkcją wyłączoną, środkowy z funkcją w średniej intensywności, a prawy z intensywnością wysoką.Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin
Funkcja inteligentnej rozdzielczości w poszczególnych Lumixach bywa mniej lub bardziej skuteczna. W TZ100 działa świetnie i pozwala dobrać efekty do własnego smaku. Lewy wycinek pochodzi ze zdjęcia z funkcją wyłączoną, środkowy z funkcją w średniej intensywności, a prawy z intensywnością wysoką.Pełna rozdzielczość© Paweł Baldwin

A, i kwestia która bardzo mnie ucieszyła: do testu otrzymałem aparat z firmwarem 1.0. Wcześniej narzekałem, że Panasonic Polska często zaopatruje dziennikarzy w testowe egzemplarze cyfrówek z niefinalnym oprogramowaniem, co mocno utrudnia interpretację efektów zdjęciowych. Teraz sytuacja wyraźnie się poprawiła, bo ostatnie nowości które trafiają do testów są już egzemplarzami z docelowym oprogramowaniem.

Po całej trzytygodniowej zabawie Lumixem TZ100, podobnie jak po teście Canona G3X, mam mieszane odczucia. Ale mieszane w zupełnie inny sposób. Tamten aparat mi się podobał, ale nie działał tak jak się tego po nim spodziewałem. Tu z kolei aparat jakoś mi nie leży, nie polubiłem go, ale pracuje wyśmienicie. Obraz z matrycy trzyma poziom, trochę gorzej z obiektywem (cóż, koszty miniaturyzacji), ale są filmy 4K (plus ich otoczenie). Mamy też mnóstwo różnorodnych funkcji fotograficznych dla mniej i bardziej zaawansowanych użytkowników, świetny autofokus i genialną stabilizację obrazu. Tylko cena trochę wysoka, bo oscylująca w okolicach 3000 zł. Ale przyznać należy, że nie bardzo jest do czego tę cenę odnosić (poza zarobkami :-)), gdyż Panasonic TZ100 nie ma obecnie żadnej konkurencji. Inne tej wielkości aparaty mają albo mniejsze sensory albo mniej wyciągnięte zoomy. Jako rodzynek na rynku, Lumix wykorzystuje sytuację i się ceni. A że właśnie mamy sezon wyjazdowo-wakacyjny, więc z pewnością znajdzie wielu nabywców. Jeśli tylko potrzebujecie superzooma do kieszeni, szczerze zachęcam, przyjrzyjcie się temu kompakcikowi!

Podoba mi się:

  • AFC
  • stabilizacja!

Nie podoba mi się:

  • mikre elementy sterujące
  • obiektyw nie zawsze daje radę

Na moim blogu ostatnio opublikowałem także:

Zapraszam serdecznie!

Źródło artykułu:WP Fotoblogia
Oceń jakość naszego artykułuTwoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
Wybrane dla Ciebie
Komentarze (0)