Olympus PEN E-P5 - bezlusterkowiec prawie bez kompromisów [test]

KRZYSZTOF BASEL • dawno temu

Ten artykuł ma 6 stron:

Budowa i obsługa

Wykonanie

Nazwa serii aparatów Olympus PEN miała nawiązywać do kompaktowych rozmiarów urządzeń z tej linii. Miały one być tak małe i poręczne jak długopis („pen” to skrót słowa „pencil”, po angielsku oznaczającego ‘ołówek’). Ostatnie analogowe PEN-y zostały wycofane ze sprzedaży na początku lat 80. ubiegłego wieku. Ich reaktywacja, w cyfrowej formie, nastąpiła w 2009 r. Od tamtego czasu Olympus stara się podkreślać nawiązanie do analogowej serii. Moim zdaniem jednak dopiero Olympus PEN E-P5 w zakresie wzornictwa jest spełnieniem tych zapewnień. Aparat zachował cechy charakterystyczne poprzedników z serii E-P, ale nawiązuje też do swojego analogowego pierwowzoru z lat 60.

Nowy bezlusterkowiec ma to samo zagięcie krawędzi, elegancki napis i „schodek” na przedniej części obudowy. Aby spersonalizować swój model, można zamówić drewniany przedni uchwyt dostępny w trzech wariantach. W udanym stylistycznym nawiązaniu do przeszłości przeszkadzały w poprzednich modelach serii PEN grube, wystające wyświetlacze. W Olympusie PEN E-P5 zastosowano 3-calowy, dotykowy, uchylany ekran LCD o rozdzielczości ponad 1,04 mln punktów.

Wyświetlacz jest o wiele cieńszy niż w większości aparatów i praktycznie nie wystaje poza płaszczyznę tylnej ścianki. To też pierwszy PEN w historii, który otrzymał naprawdę dobry ekran – jasny, kontrastowy i przede wszystkim świetnie reagujący na dotyk. To wyświetlacz nawet lepszy niż we flagowym OM-D (3 cale, 610 000 punktów). Mechanizm odchylania działa bardzo płynnie i wygląda na solidny. Niestety, bezlusterkowiec nie ma wbudowanego wizjera. Japoński producent zaprezentował jednak zupełnie nowy, zewnętrzny wizjer elektroniczny VF-4, który kosztuje aż 1200 zł. Nie zabrakło natomiast wbudowanej lampy błyskowej.

Olympus PEN E-P5 z bliska wygląda naprawdę dobrze. Utrzymana w stylu retro obudowa jest wykonana solidnie i stylowo – chociaż nie na najwyższym poziomie. Dużą część korpusu zrobiono ze stopu magnezu, ale część z plastiku, który nie prezentuje się najlepiej. Nie jest to materiał, który pasuje do aparatu za ponad 4000 zł.

Bezlusterkowiec jest dosyć lekki (420 g z baterią i kartą pamięci). Z przodu znajduje się nieduży uchwyt, a z tyłu wyprofilowane miejsce na kciuk. Grip z przodu nie jest zbyt dobrze wyprofilowany i po dłuższym fotografowaniu daje się we znaki.

Producent zastosował 16-megapikselowy sensor Live MOS oraz procesor TruePic VI – to elementy zaczerpnięte z modelu OM-D. Ten dobrze znany i ceniony zestaw umożliwia fotografowanie z czułością w zakresie ISO do 25600 oraz prędkością zdjęć do 9 kl./s. Nie zabrakło też 5-osiowej optycznej stabilizacji obrazu, która działa jednak do prędkości 4,5 kl./s (tryb wolnej prędkości zdjęć seryjnych). Maksymalnie aparat jest w stanie wykonać do 18 zdjęć w formacie RAW, a w trybie JPEG jedyne ograniczenie stanowi pojemność karty pamięci. Sprzęt ma też funkcję nagrywania filmów o maksymalnej rozdzielczości Full HD 1920 x 1080 (16:9) 30p.

Zobacz również: Wideotest Sony Cyber-shot HX200V

Obsługa

Olympusa PEN E-P5 trzeba pochwalić za dobrą ergonomię i przyjemną obsługę. Na korpusie znajduje się sporo dedykowanych przycisków oraz pokręteł. Dominuje tarcza trybów na górnej ściance oraz nawigator z przyciskiem w środku ulokowany z tyłu. Przyciski nawigatora oraz specjalny przycisk funkcyjny Fn umieszczony na górze aparatu można ustawiać zgodnie z potrzebami, co umożliwia daleko posuniętą personalizację aparatu.

Do elementów, których brakowało w poprzednich aparatach z rodziny PEN, zaliczają się dedykowane przyciski do zmiany czułości ISO. Olympus chwali się, że bierze pod uwagę krytyczne głosy użytkowników. Problem ten ma rozwiązać nowy system pokręteł sterujących 2×2, składający się z dwóch tarczy i przełącznika, zamontowanych na tylnej i górnej części obudowy. Tylny przełącznik można ustawić w dwóch pozycjach. W pierwszej pozycji przednie pokrętło służy do regulowania wartości przysłony, a tylnym można zmienić czas ekspozycji. Przy drugim ustawieniu zmienimy wartość ISO i balansu bieli.

To ciekawe i innowacyjne rozwiązanie, do którego trzeba się jednak przyzwyczaić. Na początku przełączenie dźwigni było kłopotliwe – zdarzało mi się zapominać, w którym trybie jest, i potem przełączyć tryb w razie potrzeby. Na szczęście przy odpowiednim trybie wyświetlania na ekranie podświetlają się ikonki informujące o tym, że ustawiony jest tryb zmiany czułości i balansu bieli. Po kilku dniach częstego korzystania z aparatu przyzwyczaiłem się już do nowego systemu, który naprawdę dobrze się sprawdza.

W teorii przełącznik z tyłu można zaprogramować na 4 różne tryby. W praktyce natomiast dużego wyboru nie ma. W każdym przypadku dźwignia przełączona na pierwsze ustawienie oznacza, że tarcze służą do ustawiania czasu migawki i wartości przysłony – chyba że w osobnym punkcie menu pozamieniamy te funkcje.

Pierwsze dwa dotyczą czułości oraz balansu bieli i zamieniają po prostu tarcze. Trzeci umożliwia wyłączenie i włączenie czerwonego przycisku do nagrywania filmów, a korzystając z czwartego trybu, można przełączać pomiędzy AF i MF. Szkoda, że producent nie dał większych możliwości ustawień funkcji dźwigni.

Skrócone menu uruchamia się przyciskiem OK. Na ekranie wyświetlają się wówczas dwie kolumny po bokach z parametrami. Menu jest spójne z innymi aparatami serii PEN. W głównym menu również nie wprowadzono zbyt wiele zmian – jest czytelnie, przejrzyście i przyjemnie. Wiele elementów da się spersonalizować.

Rozczarowujące jest to, że po powrocie do menu nie następuje przejście do ostatnio odwiedzanego miejsca, tylko na sam początek menu.