Projekt Góral, czyli górskie szlaki i podhalańskie zakamarki okiem Kuby Witosa

Kuba Witos od 2 lat przemierzał bezkres Tatr, pokazując życie rodowitego górala. Właśnie teraz postanowił pokazać go szerszemu gronu odbiorców. I wiecie co? To jest naprawdę dobre!

• Zawsze chodziło mi po głowie, aby uwiecznić rodowitego Górala w Tatrzańskich sceneriach i tak dzięki Zakolove - Nowoczesne Centrum Turystyczne stało się to możliwe, dzięki tej grupie osób mogłem zabierać Górala na Tatrzańskie wyprawy, były dla mnie bardzo cenne i uczyły mnie że świat w którym żyjemy, to nie tylko ciągła gonitwa za kasą i przepychem – mówi Kuba Witos.

Fotograf zwraca uwagę, że ciągła pogoń za karierą niszczy społeczeństwo. Podczas swoich podróży, siadał ze swoim towarzyszem i rozmawiali o tym, jak życie wyglądało kiedyś. Góral mówił o życzliwych ludziach, chęci wzajemnej pomocy – o spokoju i wolnym życiu. Współcześnie to coś, czego mocno brakuje ludziom.

• Mógłbym tak bez końca pisać, ile usłyszałem od górala rożnych ciekawych spostrzeżeń odnośnie czasów teraźniejszych. Lecz bardziej chciałbym się skupić jaki był to piękny czas który razem spędzaliśmy, gdzie dzień wcześniej dzwoniliśmy do siebie i omawialiśmy plan wycieczki. Śmialiśmy się, że jak ktoś z nas nie wstanie jest ”łorcykiem” i nie nadaje się na górskie wędrówki – opowiada Kuba.

W góry panowie wychodzili wcześnie rano, by zdążyć na wschód słońca i móc zrobić piękne kadry. Mimo tego, że bywało ciężko ze wstawaniem, Kuba czuł się mocno zmotywowany do działania. Z każdym razem, gdy jechał po swojego bohatera był pełny pozytywnej energii, bo wiedział, że spędzi czas doskonale i wysłucha wielu ciekawych opowieści.

W ciągu 2 lat realizacji projektu, Kuba i góral odwiedzili wiele pięknych miejsc na Podhalu – nie tylko w Polsce, ale i na Słowacji. Co ciekawe, fotograf zabierał swojego bohatera do nieznanych mu miejsc. Radość z widoku górala patrzącego na polskie góry była ogromna.

• Byłem i jestem wdzięczny za jego radość oraz niesamowite historie, wniósł do mojego życia ogromny uśmiech – kończy opowieść Kuba.

Zdjęcia wykorzystane za zgodą autora.