Canon EOS 1200D - budżetowa lustrzanka dla niewymagających [test]

JAKUB KAŹMIERCZYK • dawno temu • 13 komentarzy

Canon ma obecnie aż osiem linii lustrzanek cyfrowych. Testowany dzisiaj Canon 1200D, będący następcą 1100D, otwiera stawkę. Nie można oczekiwać od niego fajerwerków, ale czy jest wart swojej ceny, szczególnie w czasach, gdy po piętach depczą mu tanie, małe bezlusterkowce? Na to pytanie postaram się odpowiedzieć w poniższym teście.

Ten artykuł ma 6 stron:

Budowa i obsługa

Wykonanie

Canon 1200D został zrobiony z chropowatego plastiku, który jest dość przyjemny w dotyku i nawiązuje do faktury nowych obiektywów japońskiego producenta. Minusem tego rozwiązania jest podatność na zarysowania. Wystarczy przeciągnąć po aparacie paznokciem lub włożyć go do szuflady, a na obudowie pojawią się białe ślady. Na szczęście łatwo je usunąć wilgotną szmatką. Aparat należy do wagi piórkowej w segmencie lustrzanek; korpus waży 435 g, czyli jest cięższy o niespełna 30 g od najmniejszej lustrzanki cyfrowej na świecie - Canona 100D. Niewielki ciężar nie przekłada się jednak na solidność konstrukcji. Odniosłem wrażenie, że trzymam w ręce dość kiepsko wykonany aparat. Na szczęście grip jest dość głęboki, dzięki czemu chwyt jest pewny mimo niezbyt solidnej konstrukcji.

Tylną ścianę w większości zajmuje 3-calowy wyświetlacz o rozdzielczości 460 tys. punktów bez obsługi dotyku. Muszę przyznać, że dawno nie miałem do czynienia z aparatem, który miałby tak małą rozdzielczość wyświetlacza, przez co ocena ostrości kadru jest loterią. Na plus należy jednak policzyć bardzo naturalne oddanie barw.

Zobacz również: Przyszłość fotografii. Premiera Huawei P30

Wizjer zastosowany w 1200D to typowy układ luster, który ustępuje oczywiście pryzmatowi pentagonalnemu, ale trudno mieć do niego zastrzeżenia. Pokrywa 95% kadru z powiększeniem 0,8x, co jest typowym wynikiem w tej klasie.

Lewą ścianę aparatu zajmuje zaślepka kryjąca gniazda USB, HDMI oraz pilota, a na dole obudowy pod jedną klapką znajduje się akumulator i gniazdo kart SD/SDHC/SDXC. Na jednym ładowaniu akumulatora udało mi się zrobić nieco ponad 500 zdjęć, co jest niezłym wynikiem. Brakuje jednak dokładnego wskaźnika naładowania baterii.

Obsługa

Canony użytkuję od kilku lat i na szczęście zarówno układ przycisków, jak i układ menu tylko delikatnie zmienia się z modelu na model. W końcu po co modyfikować coś, co jest dobre? Na tylnej ścianie znajduje się standardowy zestaw przycisków wraz z 4-kierunkowym nawigatorem, do każdego przycisku przypisana jest odpowiednia funkcja.

W mojej ocenie przyciski są za płaskie i wymaga to przyzwyczajenia. Na górnej ścianie jest koło trybów, obejmujący je włącznik, koło nastaw oraz przycisk podnoszenia lampy błyskowej. Koło trybów na szczęście nie jest wyposażone w blokadę znaną choćby z 60D czy 5D Mark III. Chodzi z odpowiednim skokiem, podobnie jak koło nastaw.

Canon od dłuższego czasu stosuje bardzo czytelny układ menu. Każda z kategorii zakładek oznaczona jest innym kolorem, a w związku z tym, że jest ich łącznie 10, każda mieści się na jednej stronie. To moim zdaniem jedno z lepszych rozwiązań, z jakimi miałem do czynienia w aparatach. Pozwala na szybsze przechodzenie między opcjami i jest bardziej czytelne. Na plus należy również policzyć dobre tłumaczenie i jasne opisy. Podręczne menu wywołuje się przyciskiem „Q”, a miedzy poszczególnymi opcjami przechodzi się, operując klawiszami kierunkowymi. Wszystko jest intuicyjne i nawet początkujące osoby powinny sobie poradzić z obsługą.