Oliwia Papatanasis i jej pełne pasji do życia fotografie podróżnicze

MARCIN WATEMBORSKI • zdjęcia: Oliwia Papatanasis • dawno temu • 13 komentarzy

Pewnego dnia dostała do ręki aparat i odważyła się dokumentować otaczające ją widoki oraz zastane sytuacje. Z pełną pasją robi to do dzisiaj. Podróżuje po całym świecie, dokumentując nie tylko wspaniałe krajobrazy i widoki, ale także człowieka. Nic dziwnego, bo kształciła się na filologa i dziennikarza. Obecnie zajmuje promocją kultury - także swoich fotografii i tekstów podróżniczych z jej pięknego bloga. Poznajcie fotograficzną twórczość kobiety pełnej pasji, energii i zaangażowania - Oliwii Papatanasis.

Marcin Watemborski: Oliwia, zanim zaczęłaś podróżować i fotografować krajobrazy – fotografia na pewno była ci bliska. Przybliż proszę – gdzie był początek tej przygody?

Oliwia Papatanasis: W sumie ciężko mi odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ zawsze gdzieś koło mnie działy się rzeczy związane z fotografią. Ktoś bliski się nią zajmował. Często pomagałam w ciemni, towarzyszyłam przy powstawaniu zdjęć, jednak sama nie odważyłam się spróbować swoich sił.

Robiłam zdjęcia z doskoku. Najbardziej ciągnęło mnie do nich podczas wyjazdów, jednak któregoś dnia zrezygnowałam z wożenia lustrzanki – ze względu na jej gabaryty. Korzystałam z telefonu komórkowego, co z czasem wzbudzało we mnie coraz większą irytację.

Tak doszło do zakupu mojego pierwszego bezlusterkowca. Był to jeden z tańszych modeli, bo nie spodziewałam się tego, że będzie taki fajny, ani tego, że tak bardzo polubię fotografowanie i zapragnę rozwijać się w tej dziedzinie. Było to jakieś trzy lata temu. Teraz zmieniłam system, ale dalej trzymam się bezlusterkowców.

Pamiętasz, co to był za aparat? I co teraz nosisz w torbie podczas podróży?

Zaczynałam z Samsungiem NX300 i szkłami 18-55 mm oraz 50-200 mm, nie licząc pierwszych kroków z Canonem. Teraz przesiadłam się na Fuji X-T10. Póki co, kupiłam do niego 16-55 mm i zastanawiam się co powinno być następne.

Dodatkowo mam ze sobą statyw, połówkowy filtr szary oraz pełny (ND 1000), chociaż on wciąż czeka na jakieś widowiskowe wodospady... i może morze? W torbie leży jeszcze filtr polaryzacyjny.

W głównej mierze fotografujesz krajobrazy. Co właściwie ciągnie cię do robienia zdjęć?

Właśnie dlatego, że fotografuję głównie krajobrazy, ciężko mówić o emocjach. Jedyne emocje, jakie wtedy widzę to moje własne. Przyznaję, że często podczas podróży widoki zapierają mi dech w piersiach. Cieszyłabym się, gdyby udało mi się odzwierciedlić te emocje na zdjęciu. Uwielbiam spokój i piękno chwil, w których mogę uwieczniać krajobrazy. Zarówno patrzenie na wspaniałe widoki, jak i moment ich rejestrowania są dla mnie bardzo przyjemne. Ciężko to wytłumaczyć.

Słyszałem, że nie interesujesz się wyłącznie krajobrazami. Jakie dziedziny fotografii jeszcze cię kręcą?

Jak dotąd skupiałam się tylko na landszaftach, aż powoli zaszczepiono we mnie zainteresowanie streetem. Jako że jestem osobą dość nieśmiałą, jest to dla mnie spore wyzwanie. Przyznaję, że teraz oglądam więcej takich dynamicznych zdjęć, niż krajobrazów. Na pewno będę chciała spróbować swoich sił w czymś nowym, nie przestając fotografować pięknych widoków – bo zwyczajnie bardzo to lubię.

Jak widzisz kwestię samorozwoju na przestrzeni lat?

Wśród prezentowanych tutaj zdjęć, są te z mojego pierwszego wyjazdu z bezlusterkowcem, gdzie była to totalna zabawa. Są też zdjęcia z ostatniego wyjazdu, kiedy już rozważniej korzystałam z aparatu i jego ustawień. Widzę postęp, choć na pewno dużo nauki jeszcze przede mną. Zawsze można nauczyć się czegoś nowego. Jeśli chodzi o różnice między tym, co było na początku, a co teraz, to czułam, że muszę podszkolić się technicznie, żeby wyciągać ze zdjęć tyle, ile się da. Wcześniej bardziej zwracałam uwagę na to, co jest na zdjęciu, a nie jak je zrobić. To trochę odwrotnie, niż w przypadku większości fotografów.