Anita Demianowicz zwiedza różne kraje i pokazuje ich kulturę przez ludowe stroje
Jest podróżniczką z prawdziwego zdarzenia. Podczas swoich wypraw zbiera pamiątki, m.in. w postaci doskonałych zdjęć portretowo-krajobrazowych ze sobą w roli głównej. Poznajcie Anitę Demianowicz i zobaczcie, jak wyglądają stroje ludowe z całego świata w doskonałym wydaniu.
Marcin Watemborski: Miałaś jakieś niebezpieczne przygody?
Anita Demianowicz: Całe szczęście nie za wiele, ale tak. Głównie wynikające z tego, że zwykle podróżuję sama i siłą rzeczy narażam się na zaczepki płci męskiej, co szczególnie dotkliwe jest w Ameryce Środkowej, mocno zakorzenionej w kulturze macho.
Oprócz tego drobne trzęsienia ziemi, wybuchy wulkanów czy ostatnio cyklon Amanda, który przeszedł przez Salwador i prawie zatopił mieszkanie, które wynajmowałam.
Jak udało ci się zdobyć ludowe stroje charakterystyczne dla każdego miejsca?
To niestety nie było łatwe zadanie. W wielu krajach mi się nie udało, bo nie było od kogo pożyczyć lub ceny za wypożyczenie były tak drastycznie wysokie, że musiałam odpuścić. Przede wszystkim zgłaszałam się przed wyjazdem do organizacji turystycznych, również tych lokalnych, które zwykle bezproblemowo pożyczały mi strój za darmo. Czasem były to osoby prywatne, które spotkałam na swojej drodze. Czasem po prostu wypożyczałam w wypożyczalni strojów.
Co o twoim projekcie sądzą lokalni mieszkańcy? Podoba im się ten pomysł?
Osoby, które pożyczały mi stroje, były zachwycone pomysłem i wykonaniem zdjęć z innych krajów, które im pokazywałam. Osoby z organizacji turystycznych również się cieszyły, ponieważ taki projekt to też zawsze dodatkowa promocja dla ich kraju.
Ile krajów łącznie zwiedziłaś?
Uwierzysz, gdy powiem, że nie mam pojęcia? Nie należę do podróżników, którzy liczą kraje czy pieczątki w paszporcie. Nie zaliczam krajów, ale po kilka razy wracam do tych samych, by poznać je lepiej. Pięć razy, chociażby byłam w Gwatemali czy na Islandii.
Moje podróże też to zwykle podróże kilkumiesięczne, a nie kilkudniowe, np. teraz od pięciu miesięcy jestem w Salwadorze, choć to akurat wina pandemii, zamkniętych granic i lotnisk. Ale pewnie zbierze się między 40, a 50 krajami.
Które z miejsc było najciekawsze? Co cię tam urzekło?
Kocham naturę, więc siłą rzeczy to ona zawsze jest dla mnie najciekawsza i najbardziej urzekająca i to ze względu na naturę tyle razy wracałam właśnie na Islandię. Tam znajdują się dwa z pięciu najpiękniejszych miejsc według mnie: Góry Landmannalaugar oraz Jokulsarlon, czyli zatoka lodowcowa. Pozostałe miejsca to meksykańskie cenoty z moim ulubionym Suyutun, Kanion Antylopy w USA oraz wulkany Ameryki Środkowej, przede wszystkim Gwatemali, na czele z wulkanem Acatenango, z którego rozpościera się widok na aktywny wulkan Fuego.
Jakie kraje masz jeszcze na celowniku?
Wszystkie! [śmiech] Na pewno brakuje mi z Ameryki Środkowej z Hondurasu i Panamy. Wypadły mi wcześniej z różnych przyczyn z programu Stany Zjednoczone, Kuba, Namibia. Marzą mi się pola tulipanów w Holandii w stroju, lodowiec lub góry tęczowe w stroju islandzkim, namibijska pustynia i wiele innych. Ale nie planuję podróży pod kątem projektu. Raczej projekt wziął się właśnie z tego, że podróżuję, więc tam, gdzie mnie rzuci praca, pojadę i wykorzystam, by uzupełniać projekt.
[photo position="undefined"]153041[/photo]