Art of Invi, czyli koszmar i groteskowy horror w opowieściach Joanny Jankowskiej
Twórczość Joanny Jankowskiej osadzona jest w nierealnym onirycznym świecie gdzie groteskowy horror często przeplatany jest z opowieścią o samotności i o wielkim przywiązaniu do drugiego człowieka. Zapytaliśmy Invi o to, gdzie wszystko się zaczęło.
Joanna Jankowska: Zaczęłam fotografować w 2006, jakieś 10 lat temu. Wzięłam do ręki cyfrówkę mojej mamy, nie mając bladego pojęcia o jakichkolwiek kwestiach technicznych. Robienie „na czuja" szalenie mi się spodobało i postanowiłam zainteresować się tematem fotografii bliżej.
Pochłonął mnie portret, robiłam zdjęcia głównie znajomym ale też sobie, co pozwoliło mi oswoić się z aparatem. Ominęły mnie wszelkie landscape'owo-kwiatkowo-makrowe historie - ku uciesze rodziców, którzy nie musieli udawać jak bardzo podobają się im moje zdjęcia.
Metodą prób i błędów uczyłam się fotografii samodzielnie. Kupowałam książki i magazyny o tej tematyce, ale głównie robiłam jak najwięcej a także oglądałam jak najwięcej cudzych zdjęć/grafik.
Szukałam inspiracji i pomysłów, podpatrywałam budowanie kadrów i historii a także operowanie światłem. Fascynowało mnie od zawsze naturalne światło dlatego większość moich zdjęć powstawała i nadal powstaje przy oświetleniu zastanym.
Pod koniec liceum przez rok uczęszczałam do wrocławskiego Młodzieżowego Domu Kultury, gdzie pod czujnym okiem pana Jacka Lalaka poznawałam podstawy fotografii analogowej i pracy w studio. Po drodze pojawiło się hasło "Photoshop" i tu wpadłam bez reszty. Świat cyfrowej kreacji pochłonął mnie totalnie. Interesuje mnie kreacja lub też "magiczny realizm".
Bardzo cenię specyficzną estetykę i atmosferę na zdjęciach. Uwielbiam oniryczne, surrealne sceny, z pogranicza koszmaru - zabawę formą, niepokój i mrok - choć tego słowa też staram się nie nadużywać, bo zazwyczaj brzmi śmiesznie. Najczęstszym komentarzem odbiorców moich prac jest określenie "mroczne". Nie przeszkadza mi to jakoś bardzo, jednak zdecydowanie wolę gdy ktoś widzi w nich coś więcej niż tylko to.
Lubie, gdy, ktoś mówi, że boi się moich zdjęć lub czuje się nieswojo oglądając je - to dla mnie największy komplement.
Nie lubię słowa "artysta" - zawsze śmieję się, że artystą był Salvador Dali. Po prostu lubię robić zdjęcia. Nie nazwałabym siebie także 100-procentowym fotografem, ponieważ kocham zabawy w Photoshopie i wykorzystuję go na co dzień w mojej pracy.
Dlaczego fotografia? Nie wiem. To był największy i najpiękniejszy przypadek w moim życiu. Coś kompletnie nieplanowanego.
Zawsze mnie ciągnęło do sztuki, próbowałam różnych rzeczy - gry na gitarze i pianinie, śpiewu, robienia kolaży/ wycinanek, przeróżnych zabaw handmade - od robienia biżuterii po decoupage, aż w końcu przyszedł czas na fotografię. Bardzo żałuję, że nie umiem rysować ani malować - to zawsze było moje ogromne marzenie, na pewno te umiejętności przydałyby się w mojej obecnej pracy.
Fotografia to dla mnie obcowanie z pięknem i tworzenie własnego piękna. Daje mi spokój, karmi wewnętrzną potrzebę tworzenia. Jest moją pracą, moim hobby, stała się codzienną częścią mojego życia, mimo to nie powszednieje. Napędza mnie do działania, a także pozwala mieć nieustannie chłonny umysł. Daje mi także możliwość spędzania czasu z innymi, ciekawymi ludźmi.
Inspirują mnie głównie: muzyka, literatura i film ale także codzienne sytuacje. Jestem osoba, która śni w sposób bardzo filmowy - kolorowo, wielowątkowo, dziwacznie i długo. Stąd również czerpię pomysły do zdjęć. Inspirują mnie także inni artyści - znani i mniej znani: Eugenio Recuenco, Jerry Uelsmann, Tim Walker, Floria Sigismondi, Natalia Drepina, Peter Witkin, Francesca Woodman, Laura Makabresku, Nishe, Silent View, Jacek Poremba, Christian Martin Weiss, Oleg Oprisco, Diane Arbus czy Paolo Roversi.
Używam Canona EOS 5D Mark III oraz obiektywu Canon EF 50 mm f/1.2 L USM. Lubię również zabawy plastikowymi obiektywami typu Lensbaby.
Słuchała ciężkiej muzyki, podróżowała, gotowała... i głaskała koty.