To jeden z najstarszych podwodnych autoportretów świata. Powstał w 1899 r. i wymagał masę pracy

Technologia ogranicza nas od zawsze. Zwłaszcza w ekstremalnych warunkach fotografowania, jak np. super-niskie temperatury lub fotografowanie pod wodą. Zawsze gdzieś w głowie jest to pytanie - „a co jeśli obudowa przecieknie i mój sprzęt pójdzie w diabły”? Fotografowie pod koniec XIX wieku zmagali się z tym samym problemem, ale jednak im się udało.

Zdjęcie, które widzicie powyżej, powstało najprawdopodobniej w 1899 roku, czyli aż 118 lat temu. Obecnie mamy do wyboru aparaty z uszczelnieniami, różnego rodzaju obudowy oraz nawet dedykowane aparaty do fotografowania pod wodą. Kiedyś było znacznie trudniej – fotografowie musieli nieźle się nagłowić, by obmyślić sposób na utrwalenie obrazka w tak trudnych warunkach.

Autorem tej fascynującej fotografii jest Louis Boutan. Był on fascynatem biologii, a w 1879 roku obronił doktorat z nauk ścisłych na Uniwersytecie Paryskim. Od 1893 roku zarządzał laboratorium biologii morskiej jako profesor Uniwersytetu.

Z technicznego punktu widzenia – dzieło Boutana nie jest pierwszym tego typu zdjęciem, które powstało. Pierwszą fotografię podwodną stworzył w 1856 roku William Thompson. Opisywane tu zdjęcie jest jednak jednym z najwcześniejszych, które zachowało się do dziś. Do jego wykonania była potrzebna specjalna obudowa, którą skonstruował brat Louisa, Auguste. Nie była ona w zupełności szczelna, ale pozwalała uchronić cały aparat od kompletnego zamoczenia, dzięki czemu obraz mógł zostać naświetlony.

Jeśli już przy naświetlaniu jesteśmy – ówczesne emulsje światłoczułe były bardzo nisko uczulone. Właśnie dlatego ekspozycja mogła trwać nawet około 30 minut. Sposobem Louisa i Auguste'a na skrócenie czasu naświetlania było wykorzystanie bańki błyskowej. Była ona wypełniona mieszkanką czystego tlenu oraz magnezu, który był spalany za pomocą impulsu elektrycznego. W bańce zbierały się gazy ze spalającego się magnezu, a na jej ściankach powstawał osad, co sprawiało, że końcowy obraz był zamazany i nierówno naświetlony, a bańka mogła w każdej chwili eksplodować.

[h4]Kilka faktów z historii fotografii podwodnej[/h4]

• []Pierwsze podwodne zdjęcie zostało stworzone przez Williama Thompsona w 1856 roku.[]Pierwsza kolorowa fotografia podwodna jest datowana na rok 1923. Autorami byli Charles Martin oraz W.H. Longley. Ich zdjęcia zostały opublikowane w National Geographic w 1927 roku.[]Pierwsza obudowa podwodna do aparatu powstała w 1950 roku i nazywała się Tarzan. Wraz z aparatem French Foca, używał jej francuski fotograf Henry Broussard.[]Pierwszym komercyjnym aparatem był Nikonos firmy Nikon. Powstał on na podstawie aparatu opracowanego przez Jeana de Woutersa, belgijskiego inżyniera i członka załogi Calypso Jacques-Yves Cousteau z 1957 roku.

Asystent Boutana, Joseph David, pomógł mu skonstruować żarówkę błyskową, która nie wybuchłaby prosto w twarz fotografa. Konstrukcja była oparta na gumowej bańce, która wydmuchiwała sypki magnez prosto w ogień lampy alkoholowej. Musiała ona być przymocowana do drewnianej beczki, co zdecydowanie utrudniało transport.

Z czasem, Boutan zaczął rozwijać technikę fotografowania podwodnego – tworzył mniejsze i bardziej zwarte konstrukcje aparatów oraz lamp błyskowych oraz ulepszał znacznie obiektywy. Koniec końców – twórcy zaprojektowali i zbudowali urządzenie tak małe, że mogło być trzymane w ręce, a światło błyskowe zastąpił ciągłym, zasilanym elektrycznie.

W 1898 roku Louis wydał album „La Photographie Sous-Marine”, w którym opublikował zbiór zdjęć podwodnych. Książka zawierała również kilka szkiców autorstwa samego fotografa. Louis Boutain był pierwszym i jedynym fotografem podwodnym swoich czasów.