Leica D‑Lux 6 – zaawansowany maluch z wyjątkowym obiektywem [wideotest]

Piękna, nieduża, ale zaawansowana. Bije rywali na głowę wyjątkowo jasnym (f/1.4 - 2.3) i szerokim (24 -90 mm) obiektywem Leica. Drugiej stron ma mniejszy sensor, niż najnowsze kompakty konkurencji. Jaka rzeczywiście jest Leica D-Lux 6, czyli Panasonic Lumix LX7 z czerwoną kropką?

[solr id="fotoblogia-pl-62219" excerpt="0" image="0" words="20" _url="http://fotoblogia.pl/1947,sony-nex-6-test" _mphoto="sony-nex-6-0005-62219-25-55755fc.jpg"][/solr][block src="solr" position="inside"]2427[/block]

Leica D-Lux 6 ma taką samą konstrukcję jak ceniony Panasonic Lumix LX7. Projektanci niemieckiej marki nieco zmienili jego wygląd, dodając garść eleganckich dodatków oraz tradycyjną czerwoną kropkę. Wnętrze natomiast pozostało bez zmian. Leica D-Lux 6 to nieduży, świetnie wykonany kompakt z najwyższej półki; bardzo mały i lekki – waży niecałe 300 g z akumulatorem i kartą pamięci. Gdy trzyma się Leicę w dłoniach, czuć, że to solidny sprzęt, a nie plastikowa zabawka.

Z tyłu znajduje się 3-calowy ekran LCD o rozdzielczości 460 tys. punktów – niezły, ale słabszy niż u konkurencji. Aparat ma też wbudowaną lampę błyskową, mikrofon stereo oraz uniwersalne złącze gorąca stopka, przez które można podłączyć np. wizjer elektroniczny. W testowym zestawie otrzymałem nowy elektroniczny wizjer Leica EVFo wysokiej rozdzielczości 1,4 Mpix. Wizjer sprawował się bardzo dobrze – jest jasny, duży i uchylny o 90 stopni w górę. To świetne uzupełnienie aparatu.

Elementem wyróżniającym D-Luxa 6 jest bardzo jasny, uniwersalny obiektywy zaprojektowany właśnie przez Leicę: DC Vario-Summilux o ekwiwalencie ogniskowej 24-90 mm, czyli z 4-krotnym zoomem optycznym. Jasność szkła, która wynosi aż f/1.4 do f/2.3, jest wyjątkowa. Dzięki temu aparatem można uzyskać zdjęcia wysokiej jakości, również przy niewielkiej ilości światła, oraz bardzo małą głębię ostrości. To najjaśniejszy obiektyw w tej klasie aparatów, zdecydowanie wyprzedzający pod tym względem swoich głównych konkurentów: Sony Cyber-shot RX100 (28-100 mm f/1.8-4.9), Canona Powershot S110 (24-120 mm f/2.0-5.9), Olympusa XZ-2 (28-112 mm f/1.8-2.5). Jedynie Samsung EX2F ma szkło o podobnych parametrach (24-80 mm f/1.4-2.7). Obiektyw to duży plus Leiki D-Lux 6.

Wartość przysłony zmienia się solidnie wykonanym pierścieniem ulokowanym tradycyjnie na obiektywie. Obok znajduje się nieduży przełącznik trybów pracy autofokusu. Szkoda, że projektanci pozbawili D-Lux 6 wygodnego, pokrytego gumą gripu z przodu, który znajduje się w bliźniaczym Lumixie LX7. Coś za coś - ten zabieg sprawił, że kompakt wygląda bardziej stylowo, ale komfort fotografowania jest znacząco gorszy.

Obsługę wspomagają menu ułożone w prosty i przejrzysty sposób, a także skrócone menu Q.Menu z uruchamiającym je dedykowanym przyciskiem na obudowie. To element, za który zawsze chwaliłem każdego testowanego Lumixa. Pochwała należy się także tym razem.

[solr id="fotoblogia-pl-61975" excerpt="0" image="0" words="20" _url="http://fotoblogia.pl/1955,olympus-pen-mini-e-pm-2-test" _mphoto="img-7550-252x168-bd9ac64d23d4c9b.jpg"][/solr][block src="solr" position="inside"]2429[/block]

Leicę D-Lux 6 zabierałem ze sobą na każdy spacer. Aparat mieścił się w kieszeni kurtki i nie odczuwałem jego ciężaru. Dzięki świetnemu obiektywowi mogłem szybko uchwycić ciekawe kadry, kiedy tylko chciałem, w jakości o wiele lepszej niż smartfonem. Leica ma możliwości o wiele, wiele większe niż przeciętny kompakt. Mało który aparat daje komfort fotografowania przy f/1.4 na szerokim kącie oraz f/2.3 przy czterokrotnym przybliżeniu. W ponury wieczór mogłem spokojnie fotografować nocne krajobrazy miasta przy ISO 400 i przyzwoitym czasie. Leica D-Lux 6 czy bliźniaczy Lumix LX7 to po prostu uniwersalne aparaty.

Kiedy miałem więcej czasu i miejsce w torbie, zabierałem ze sobą wizjer elektroniczny, który sprawia wiele frajdy przy fotografowaniu, nawet tak małym kompaktem. Ze względu na swoje rozmiary Leica D-Lux 6 jest ignorowana przez większość ludzi. Nikt przecież nie traktuje poważnie gościa z malutkim, czarnym kompaktem; nikt nie widział we mnie fotografa czającego się na uchwycenie cennego kadru. Nikt też nie pytał co chwilę, jak wyszło zdjęcie, i nie mówił, że sam też ma aparat marki XYZ. To w końcu Leica.

Obsługa tego zgrabnego kompaktu to przyjemność – wszystkie przyciski oraz pokrętła znajdują się pod ręką. Przyciski mają dobry skok, nie są za małe. Fajnym pomysłem jest przednia tarcza do sterowania wartością przysłony. Tradycyjnie plus za tarczę z tyłu do ustawiania czasu naświetlenia. Niestety, obudowa jest zbyt śliska i nie ma gripu, za który można pewnie chwycić. Podczas fotografowania aparat może łatwo wypaść z dłoni.

W tym niedużym aparacie bardzo dobrze sprawuje się autofokus bazujący na detekcji kontrastu, który potrafi złapać ostrość w ułamku sekundy, nawet w kiepskich warunkach oświetleniowych. W niektórych przypadkach aparat korzystał z wbudowanej diody wspomagającej AF. Dotyczy to także trybu filmów, które Leica nagrywa w rozdzielczości 1920 x 1080 px z dźwiękiem stereo.

Leica D-Lux 6 dobrze radzi sobie z oddaniem balansu bieli oraz automatyczną ekspozycją zdjęć. Niezłe jest także oddanie barw, chociaż przy czułościach powyżej ISO 400 widać, że zdjęcia zostały wykonane kompaktem. Barwy są przyjemne, ale nie aż tak naturalne jak w przypadku aparatów o większych matrycach, nawet Sony RX100. Pewnych barier się niestety nie przeskoczy dobrym softem i jasnym szkłem.

Na plus zasługuje też wysoka szybkość fotografowania do 11 kl./s przy zablokowanym AF oraz całkiem przyzwoite 5 kl./s z AF z funkcją śledzenia. Niestety, aparat długo zapisuje nawet zwykłe pliki JPEG. Zapis serii kilku zdjęć może trwać nawet kilka sekund - w tym czasie aparat jest całkowicie bezużyteczny. Nie wspomnę już nawet, co się dzieje przy fotografowaniu w RAW-ach.

[solr id="fotoblogia-pl-61874" excerpt="0" image="0" words="20" _url="http://fotoblogia.pl/1951,canon-eos-m-test" _mphoto="canon-eos-m-05-61874-252-050c8cc.jpg"][/solr][block src="solr" position="inside"]2430[/block]

W środku aparatu siedzi matryca MOS o wielkości 1/1,7 cala i rozdzielczości 12 megapikseli. To sensor nieco większy niż w większości popularnych kompaktów, chociaż o wiele mniejszy niż u kilku najważniejszych konkurentów, np. Sony RX100 (1-calowy sensor). Matryce o identycznym rozmiarze są wykorzystywane w Nikonach 1. Matryca z Leiki gwarantuje dobrą jakość zdjęć i małe szumy do ISO 800. Cyfrowe ziarno jest już mocniej zauważalne przy czułości ISO 1600 - to maksymalna użyteczna wartość. Przy wyższych czułościach ziarno mocno doskwiera.

Zdjęcia są pełne szczegółów do ISO 800. Jakość nieco spada przy ISO 1600, ale nadal jest nieźle. Szumy sprawiają, że fotografie są już zdecydowanie mniej wyraźne przy ISO 3200. Nie polecam korzystać z ISO 6400.

Leica D-Lux 6 to przede wszystkim kapitalny, bezkonkurencyjny obiektyw Leiki, który bije na głowę konkurentów. Aparat ma bardzo dobrą, dopracowaną ergonomię, solidne wykonanie, niewielkie rozmiary i niską wagę. Na pochwałę zasługują też przejrzyste menu oraz szybki, skuteczny AF.

Co się nie podoba

Ze względu na mniejszą matrycę Leica D-Lux 6 robi nieco gorsze jakościowo zdjęcia niż Sony RX100 czy Canon S110. Sytuację nieco ratuje bardzo jasny obiektyw, dzięki któremu w podobnych warunkach można korzystać z niższych czułości. Mimo wszystko pod względem plastyki oraz oddania barw Leica jest w tyle za Sony RX100. Cena Leiki tradycyjnie jest o wiele wyższa niż jej odpowiednika bez czerwonej kropki na obudowie. 500 zł tej różnicy cenowej to koszt programu Adobe Lightroom 4, który jest dodawany do zestawu.

Werdykt

Leica D-Lux 6 to bardzo ciekawy aparat – kontynuacja udanych modeli sprzed lat. Kiedyś Lumixy LX (czyli bliźniaki Leiki D-Lux) były bezkonkurencyjne. Kolejne kompakty z tej serii nie wniosły jednak całościowo tak rewolucyjnych zmian, aby w pełni nadążyć za konkurencją (mam na myśli głównie Sony RX100). Wierzę, że następca otrzyma większy sensor, który w połączeniu z tak jasnym i ostrym obiektywem będzie tworzył zabójczy duet. Na razie jest po prostu dobrze. Jeśli jesteście fanami aparatów z czerwoną kropką, to D-Lux 6 jest ciekawą propozycją. Jeśli nie, warto się zastanowić, czy nie lepszą opcją będzie Panasonic Lumix LX7, którego cena oscyluje w granicach 2000 zł, a nie 3000 zł.