Richard Avedon o fotografii i sensie życia [inspiracja]

Do poczytania i zastanowienia: Richard Avedon, człowiek, który jak nikt inny ukształtował współczesne myślenie o portrecie i fotografii mody, własnymi słowami o dobrej fotografii i miłości do swojej pracy.

O modzie[/h3]

Richard Avedon wprowadził do fotografii mody ruch, żywą gestykulację, śmiech, spontaniczność (fotograf wspominał redaktora, który odmówił przyjęcia jego fotografii, ponieważ modelki były bose; redaktorka „Harper's Bazaar” uznała jego pomysł z emocjonalną sesją za niedorzeczny, gdyż „nikt nie płacze w kapeluszu od Diora”). Dotychczas sztywne jak manekiny modelki zmieniły się na fotografiach Avedona w ludzi z krwi i kości.

Dlaczego? „Nie uprawiam »fotografii mody«, po prostu fotografuję kobiety w ubraniach”, mówił fotograf. Emocje, ruch, dynamiczne operowanie światłem (sam fotograf nazywał swoją technikę „The Beauty Light”) wprowadziły nowe strategie do fotografii mody. Avedon przyczynił się do zmiany jej znaczenia – z rzemiosła ilustracyjnego stała się zapisem ludzkich marzeń.

Przyznaję całkiem szczerze, że moda czy fotografia glamour, nawet ta najwyższej klasy, to niezupełnie moja bajka. Wśród dokonań Avedona najbardziej lubię „In the American West” z 1985, zbiór portretów zwykłych Amerykanów, których nie widać z perspektywy nowojorskich salonów. Zmęczeni, zrezygnowani, niedoskonali, ale hardzi i charakterni ludzie to rewers żarłocznego konsumpcjonizmu amerykańskich lat 80., gorzki komentarz do bajki o amerykańskim śnie.

Wielkoformatowe portrety przyjęto z zachwytem i szokiem. „Oddzielam fotografię mody od tego, co nazywam »głębszą« pracą. Moda pozwala mi zarobić na życie. Sprawia mi wiele przyjemności, ale o wiele większą radość dają mi portrety”, mówił fotograf. „In the American West” to ich kwintesencja – surowe, minimalistyczne portrety na białym tle, twarze, które są życiem w pigułce.

Psychologiczna przenikliwość, którą widać na jego portretach, była legendarna. Jedna z osób, które stanęły przed obiektywem Avedona, wspominała, że fotograf „wysysa duszę przez oczodoły i pozostawia cię kompletnie wyczerpanego”. Sam Avedon wyjaśniał swoje podejście zaskakująco: „Moje portrety nie sięgają poza powierzchnię. One są interpretacją powierzchni. Wierzę w powierzchowność. Może dać mnóstwo wskazówek. Jednak kiedy zbytnio zaabsorbuje mnie uroda, piękno pojedynczego rysu, zdaję sobie sprawę, że może umknąć mi to, o co naprawdę chodzi”.

Portret był dla niego zapisem emocjonalnego połączenia między fotografem a modelem, ale również pewnej chwilowej umowy, aranżacji. „Portret to wizerunek kogoś, kto wie, że jest fotografowany”.

„Portret nie jest podobizną. Chwila, w której emocja lub zdarzenie zmieniają się w fotografię, to przemiana faktu w opinię. Wszystkie fotografie są wierne, lecz żadna nie jest prawdą”.

Avedon, przez współpracowników nazywany „wirującym derwiszem”, był maniakiem pracy. Sam zresztą tak o sobie mówił. Jeden z jego cytatów to prawdziwe credo pracoholika. „Wierzę, że musisz kochać swoją pracę do tego stopnia, że stanie się wszystkim, co chcesz robić. Wierzę, że musisz zostawić dla pracy swoją żonę i kochankę, a one muszą zostawić ciebie dla swoich własnych zajęć. Praca to jedyna rzecz, która z tobą zostanie, która cię nie zdradzi. Gdybym był politykiem czy naukowcem, pracowałbym każdego dnia, nie czekając na poniedziałek. Nie wierzę w weekendy”. Fotografia była faktycznym sensem jego życia. „Jeśli któregoś dnia nie fotografuję, to tak, jakbym się nie obudził”, mówił.