Artur Rogalski – fotograf, którego nie zatrzyma nic w podróży do świata kreatywności

Dawno temu, w małym pokoiku... człowiek, który mając świadomość, że sam nigdy nie będzie w stanie podnieść aparatu, a w przyszłości nawet własnej ręki, zapragnął tworzyć zdjęcia. Jego statywem było krzesełko, grube książki i plastelina. Sprzętem oświetleniowym – lampa pokojowa, kartki papieru i taśma klejąca, a rękami... jego bliscy i przyjaciele.

Marcin Watemborski: Artur, co natchnęło Cię do podróży w świat kreatywnej fotografii reklamowej?

Artur Rogalski: Moje zainteresowanie fotografią zaczęło się jeszcze przed studiami – ok. 12 lat temu. W pewnym stopniu wynikło to z tego, że lubię elektronikę i wszelkiego typu nowości technologiczne. Moim pierwszym aparatem był kompakt Sony T1 (5Mpix). Jednak początkowo miał on służyć jedynie do zdjęć prywatnych. Myślę, że tym, co zdecydowało, że zająłem się poważniej fotografią, była pierwsza wygrana w konkursie fotograficznym. Był to mały, lokalny konkurs w Miejskim Domu Kultury. Wygrana stała się dla mnie ogromną motywacją oraz potwierdzeniem moich umiejętności.

Wiadomo, że każdemu z nas na początku jest trudno ogarnąć co i jak. Jak było u Ciebie?

Część ludzi twierdzi, że początki z reguły są trudne (bo np. posiada się słaby sprzęt). Ja uważam, że początki są przyjemne. Kojarzą mi się z eksperymentami, a te z kolei, z odkryciami. Podobnie jest w związkach – pierwsze randki zazwyczaj są pełne fascynacji. Jeśli czegoś naprawdę chcemy – szukamy sposobu, jeśli nie chcemy – powodu.

Używając bardzo amatorskiego aparatu, nauczyłem się wyciskać z niego jak najwięcej. Przez pierwsze lata moim statywem było wszystko, na czym da się postawić aparat. Funkcję głowicy pełniła zazwyczaj plastelina. Światło pochodziło ze słońca, lampy pokojowej czy nawet latarki.

Co motywowało Cię do działania?

Dużą satysfakcją były wygrane w kolejnych konkursach i fakt, że udało się to, robiąc zdjęcia przy użyciu kompaktu, który chyba nawet nie był wyposażony w gwint statywowy. Każde zaoszczędzone pieniądze, np. z wygranych konkursów, przeznaczałem na sprzęt, który znacząco ułatwiał mi pracę. Wiele zawdzięczam swojej rodzinie i przyjaciołom, którzy byli na tyle cierpliwi, aby słuchać i wykonywać coś, o czym często nie mieli pojęcia.

Jak myślisz – co charakteryzuje Cię jako fotografa? Czym jest dla Ciebie fotografia?

Myślę, że mam w sobie dużo wiecznie niezaspokojonej ciekawości. Fotografia jest tak szeroką dziedziną, że pozwala jej się stale rozrastać. Dodatkowo, fotografię można połączyć z innymi dziedzinami twórczymi: grafiką, filmem, animacją, reklamą. Pozwala też na zgłębienie wielu fotografowanych tematów.

Jakie, według Ciebie, są Twoje prace?

W moich pracach nie ma spontaniczności. Każde zdjęcie powstaje według wcześniej przygotowanego planu. Brak spontaniczności wynika ze sposobu mojej pracy. Wszystko to, co i jak chcę wykonać, muszę opowiadać asystentce, która staje się moimi dłońmi. Nie ma wystarczająco dużo czasu na złapanie ulotnej chwili.

Robienie zdjęć w plenerze, zwłaszcza podczas wspinaczki górskiej, nie jest moją mocną stroną. [śmiech] Jednak skoro ludzie są w stanie polecieć w kosmos, to czemu ja miałbym nie poradzić sobie ze zrobieniem zdjęć ciekawych miejsc? Zamiast szukać ich daleko na świecie, postanowiłem kreować je w studio.

Czego szukasz w fotografii? Jakie są Twoje dążenia?

Szukam w fotografii różnorodności. Chciałbym, aby każde moje zdjęcie miało odrębną tematykę. Pragnę pokazać piękno i brzydotę, spokój, dynamikę, grozę, przesyt, minimalizm itd. Lubię doświadczać świata, dlatego nie zamykam się na jeden temat czy styl. Uwielbiam zdjęcia z przekazem – takie, które prowokują do myślenia. Lubię też zdjęcia trudne technicznie - takie, przy których ktoś może pomyśleć: „jak on to zrobił?!”.

Co daje Ci fotografia?

Fotografia nie pozwala mi się zatrzymać. Można poświęcać jej każdą wolną chwilę. Gdybym nie wiedział, co zrobić z wolnym czasem, pewnie bym zwariował.

Fotografia nauczyła mnie kilku rzeczy: planowania – gdyż większość sesji wymaga przemyślenia kadru, światła techniki wykonania, skompletowania rekwizytów, narzędzi i sprzętu; organizacji – podczas każdej sesji zdjęciowej, gdyż np. świeże zioła po wyjęciu z wody szybko więdną, a przekrojone/obrane warzywa ciemnieją; dokładności – bo czasem dwa ziarenka pieprzu przesunięte o kilka milimetrów w bok, robią dużą różnicę; cierpliwości – zwłaszcza, gdy jedno zdjęcie tworzy się czasem nawet cały tydzień, na wystawę trafia po kilku latach, a na sprzęt trzeba ciężko zapracować.

Fotografia pozwala na ciągły rozwój. Może w pewnym sensie dzięki tej branży zrozumiałem, że wszystko, co powstanie w naszej wyobraźni, da się stworzyć i osiągnąć cel.

Twój styl pracy jest specyficzny. Podzielisz się z naszymi czytelnikami tym, czym fotografujesz?

Obecnie moje studio mieści się w garażu. Może to dziwnie zabrzmi, ale jeszcze nigdy nie miałem i nadal nie mam korpusu pełnoklatkowego – używam Canona EOS 7D z obiektywami Canon EF 16-35 mm f/2.8 L, Canon EF 24-70 mm f/2.8 L oraz Canon EF 100 mm f.2.8 L.

Uważam, że najważniejszą rzeczą w pracy fotografa jest monitor. Mój monitor, mimo iż ma już prawie 7 lat i nie jest już produkowany, trzyma się świetnie. NEC MultiSync 3090WQXi – wyposażony w 30- calową matrycę.

Co do oświetlenia – świetnie sprawdza się sufitowy system mocowania lamp: moimi asystentkami od wielu lat są kobiety. Ten system sprawia, że nie muszą one dźwigać ciężkich statywów. Asystentka w pewnym sensie jest moimi rękoma, więc ja muszę o nie zadbać. System znacząco przyspiesza pracę, daje nowe możliwości w ustawieniu lamp i więcej swobody podczas poruszania się wózkiem w moim studiu.

Domyślam się, że tethering jest dla Ciebie chlebem powszednim. Jak wygląda u Ciebie również kwestia postprodukcji?

Dzięki oprogramowaniu Canona, na laptopie nie tylko widzę wykonane przed sekundą zdjęcie, ale też mam podgląd Live View i możliwość sterowania parametrami aparatu poprzez komputer. To dla mnie bardzo ważne, gdyż siedząc na wózku, nie sięgnę ręką do aparatu stojącego na statywie. Nawet gdybym sięgnął, nie mam na tyle siły, aby wcisnąć jakikolwiek przycisk w aparacie.

Zabawne jest to, jak sprzedawcy internetowi dziwią się, że dla mnie często najistotniejszą kwestią przy wyborze sprzętu jest to, jak mocno wciskają się w nim przyciski (np. w myszce). Komputer obsługuję tylko jedną dłonią, tak też obrabiam wszystkie zdjęcia. Ograniczony mam też zakres ruchu. Zazwyczaj myszką poruszam w obszarze 3x2cm, dlatego musi mieć wysoką czułość. Brak przewodu oraz ultra gładka podkładka minimalizują tarcie, które jest dla mnie bardzo męczące. Zwiększone tarcie wyczuję nawet od dwudniowego kurzu osiadłego na podkładce.

Dzięki wielkie za rozmowę. Powodzenia w dalszym rozwoju!

Zdjęcia wykorzystane za zgodą autora.