Byłem w najmniej znanym parku narodowym w Polsce. Jest idealny!

Nie przynudzając, krótko przybliżę historię Drawieńskiego Parku Narodowego. Powstał 1. maja 1990 roku i zajmuje obszar na terenie aż trzech województw: lubuskiego, zachodniopomorskiego oraz wielkopolskiego.

Wspomniany obszar jest szóstym (z dwudziestu dwóch) największym parkiem narodowym w Polsce. Podstawy znacie, to lecimy z tym, co równie ciekawe, czyli wrażeniami z naszego ubiegłorocznego, letniego wypadu w tej rejony.

Co nas tam zagnało? Przede wszystkim skąpość dostępnych informacji i chodząca plotka, że jest to jeden z najmniej znanych i najmniej odwiedzanych parków narodowych w Polsce. Sprawdziliśmy, czy to prawda i czy warto się wybrać w te rejony. Nie tylko fotograficzne, ale także wypoczynkowo.

Sam dojazd nie jest prosty. Nie ma w okolicy dróg dwujezdniowych, więc sporą część trasy spędziliśmy kontemplując rzeczywistość oraz wpatrując się w tylną plandekę kolejnego tira.

Gdy dotarliśmy na miejscu i wyruszyliśmy na jego podbój, a raczej jego chaotyczne zwiedzanie, zostaliśmy oczarowani.

Był środek sezonu, kiedy wszyscy jechali, gdzie tylko mogli, a tam nie było praktycznie nikogo. Wkroczyliśmy w niekończące się lasy poprzecinane bystrymi strumieniami, idealnymi dla kajakarzy. Co ciekawe, w tym parku można łowić ryby w jeziorach (oczywiście nie wszędzie) lub pływać kajakami po jednej z najpiękniej położonych rzek w Polsce, Drawie. A co lepsze, w wyznaczonych do tego miejscach, można biwakować, co jest niespotykane w innych parkach narodowych.

My zajęliśmy się głównie chodzeniem w kółko i fotografowaniem. Zieleń drzew, atmosfera spokoju, ławeczki przy jeziorach na końcach pomostów - to wszystko, aż wołało do na: "Zostańcie tu na dłużej!". Natura potrafi oczarować człowieka.

Udało nam się porobić trochę zdjęć, z których część obejrzeliście w tym wpisie. Mam przekonanie, że zachęcą was one do wbicia pinezki na mapie w miejsce tego parku narodowego. Dla nas było pozytywne zaskoczenie, którego absolutnie się nie spodziewaliśmy.