Czym jest „historia, która nigdy się nie wydarzyła” w zdjęciach Anny Niemiec?

Anna Niemiec: Jak to często w życiu bywa – zaczęło się od przypadku. W 2010 roku, zostałam zmuszona przez życiowe zawirowania i przeciwności losu do zrezygnowania z pracy. Niemal każdy dzień zaczynałam od spaceru nad miejskimi jeziorkiem.

Po odprowadzeniu dziecka do szkoły, jako zatwardziały mieszczuch, nie mogłam nasycić się widokiem porannych mgiełek, barw jesieni ani obrazów odbijających się w lustrze wody. Od tego był tylko krok do sięgnięcia po zapomnianego kompakta. Radosnej twórczości nie było końca. Wraz z pójściem córki do gimnazjum skończyły się spacery nad jeziorkiem. Chęć robienia zdjęć została.

Ruszyłam z aparatem na ulicę, by przypomnieć sobie, że „jestem z miasta”. Tam odkryłam nieskończone możliwości.

Pierwsza lustrzanka – starcie z niewiedzą optyczną i techniczną. Wielkie rozczarowanie. Mimo dobrego aparatu i obiektywu, zdjęcia były kiepskie. Nauka, książki, internet, czasopisma.

Bardzo brakowało mi pomocy, podpowiedzi – gdzie zaczyna się dobre zdjęcie. Teraz, z perspektywy czasu, myślę, że to dobrze, że nikogo koło mnie nie było. Nie uległam pokusie pójścia utorowaną przez kogoś drogą.

Gdy moje zdjęcia zaczęły zyskiwać aprobatę, dzięki publikowaniu w galeriach internetowych, a ja coraz większą pewność siebie, przyszedł czas na zastanowienie się nad kluczowym pytaniem - „Co właściwie chcę fotografować?”.

Potrzebowałam dwóch, trzech lat na ugruntowanie przekonania, że kompozycja architektoniczna w abstrakcyjnym ujęciu to dobry kierunek moich poszukiwań. Ład, porządek, spokój, kolory. To miłe dla oka obrazki. Jest ich wokół bardzo dużo. Trzeba tylko zapomnieć o bryle i poszukać linii układających się w zgrabną kompozycję – kwadracików, okien, zygzaków; złapać dobre światło.

Sama architektura i abstrakcja to za mało. Człowiek – dla fotografii temat nieskończony. Niełatwo jest fotografować ludzi.

Człowiek, którego widzę w obiektywie, jest elementem miejskiego pejzażu. Wpisuje się w linie, geometrię i struktury miasta. Postać idąca przez ulicę, jej cień na ścianie, noga biegnącego człowieka, odbicie w szybie.

Wszystko to, to ułamek sekundy. Człowiek staje się elementem linii, zawijasów, wymyślonych cieni, esów floresów, czy choćby ulicznej zebry. Ta sekunda nie jest dokumentalnym zapisem, ponieważ zatrzymana w kadrze, zaczyna żyć własnym życiem.

Człowiek idzie dalej – biegnąć za swoimi sprawami, a u mnie zostaje ślad po historii, która nigdy się nie wydarzyła – została dopowiedziana w głowie odbiorcy.

Emocja fotografowania? Dla mnie to stan ducha. To przejście od momentu, gdy nieco nieśmiało wyciągam aparat z plecaka, pokonuję chwilę skrepowania pod okiem przechodniów, by wreszcie zapomnieć o bożym świecie i wyzwolić z siebie całe uwielbienie fotografowania.

Emocja fotografowania? To wzbudzenie jakiejś myśli, która sprawia, że oglądający zatrzyma się na chwilę przy obrazie. Jeśli jeszcze dopowie ciąg dalszy – jest to sukces.

„A gdzie miejsce dla emocji abstrakcyjnych, minimalistycznych obrazków architektury?” - zapytasz. Same pozytywne doznania estetyczne są emocją. Jeśli tylko uda się stworzyć taką kompozycję, która cieszy oko.

Fotografia nie istnieje bez techniki. Pominę historię mojej niemocy i ścierania się z obcymi dziedzinami. Dałam radę.

Jestem szczęśliwą posiadaczką Canona EOS 6D i szkieł: Canon EF 24-105 mm f/4 L USM, Canon EF 70-200 mm f/4 L, Sigma 85 mm f/1.4 oraz, dla odskoczni, Lensbaby 50 mm.

Mój aparat jest doskonały, stworzony przez konstruktorów chyba specjalnie dla mnie. Gabaryty uwzględniające damską dłoń i możliwości fizyczne. A duża kaltka! Jakość! Czasem myślę, że to on sam robi zdjęcia za mnie. Nie, nie! Żartowałam – nic z tego.

Fotografii trzeba się nauczyć i trzeba ją czuć.