Czym jest "zapach życia" w architektonicznym ujęciu Bruno Candiotto?
Estetyka prac Bruno Candiotto przyciąga spojrzenia. Jasna, pastelowa tonacja jego zdjęć zapada w pamięć. Wszystko zamknięte jest w prostych kadrach, gdzie główną rolę odgrywają linie budynków. Rozmawialiśmy z Bruno o fotografii i jej filozofii.
Marcin Watemborski: Skąd wzięło się w Tobie zamiłowanie do obrazowania świata?
Bruno Candiotto: Fotografia była integralną częścią mojego życia odkąd pamiętam. O mojej pracy zwykłem mawiać, że jest to „zapach mojego życia”. Jest to również soczysty i zabawny moment czystej radości.
Pamiętam, że kiedy byłem dzieckiem, miałem wymyślony aparat. Bawiłem się nim robiąc i usuwając obrazy z mojej wyobraźni. To niesamowite jak daleko to zaszło. Jeśli nie czuję radości – nie fotografuję. Radość jest najważniejsza.
Chciałbym ocalić świat. Bo niby – dlaczego nie?
Wierzę, że sposób, w który postrzegam świat może zmienić spojrzenie innych. Może wzbudzać w nich refleksje oraz oddziaływać na światopogląd. Moje inspiracje pochodzą głównie z dziecięcego pragnienia „zbawiania świata”. Odczuwam również osobisty związek z każdym miejscem, które odwiedzam.
Właściwie inspiruje mnie wszystko w jakiś dziwny sposób, zwłaszcza różnorodność kulturowa geograficzna (z naciskiem na Brazylię). Fotografia jest dla mnie konsekwencją wszystkich doświadczeń, które mam. Jest konsekwencją tego, czym żyję.
Czuję „zapach mojego życia”. Czuję również wiele innych rzeczy, których nie potrafię ubrać w słowa. To co, jakby poprosić kogoś o opisanie tego, co to znaczy, że żyje swoim życiem. To dość trudne do wyjaśnienia, ale fotografia jest moim życiem.
Sprzęt i techniki fotograficzne to narzędzia, które może wykorzystywać każdy. Ja je eksploruję, bez względu na to czy cyfrowo, czy analogowo. Nie jest to w ogóle przedmiotem mojej pracy. Właściwie eksploruję również wiele innych kwestii – mentalnie.
Na przykład – uwielbiam rozpracowywać błędy. Sprawia to, że dostrzegam nowe drogi do samorozwoju. Podobnie jest z naturalnym światłem i poczuciem nostalgii. To właśnie są istotne kwestie dla mojego sposobu obrazowania.
Chodzi o to, że muszę coś poczuć, by móc później to złapać na zdjęciu. Muszę się zatrzymać, pomyśleć o sensie fotografowania oraz o zmysłach i tym, co mnie otacza i sprawia, że czuję się tak, jak się czuję. Naprawdę muszę poczuć konkretny obraz – jego zapach, smak. Nie jest to coś łatwego.
Zrozumienie i czucie obrazu to bardzo trudna kwestia, ponieważ każdy aparat zmusza nas do robienia zdjęć, na rzecz tego, by ich nie utracić. Zrozumienie tej gry zajęło mi sporo czasu. Dlatego właśnie nie lubię mówić o sprzęcie – uwielbiam mówić o moim życiu.
Uwielbiam opowiadać moje historie.
