Fotograf odwiedził zawodowych szefów kuchni w ich domach
Wszyscy znamy szefów kuchni pokroju Gordona Ramseya czy Wojciecha Amaro jako surowych, zdecydowanych gości, którzy nie przebierają w środkach prowadząc własne restauracje. Ich domowe życie i gotowanie dla najbliższych to kompletnie co innego. Rozmawialiśmy z Benem Sassani, który odwiedził kilku szefów, na temat tego – jacy są jego bohaterowie.
Ben Sassani: Robię zdjęcia od 8 lat. Zaczynałem w czasie, kiedy moja żona była w ciąży z naszym pierworodnym. Chciałem mieć jego świetne zdjęcia, by on mógł je zobaczyć, kiedy będzie starszy. Po kilku miesiącach przyjaciel zaproponował mi, bym pomógł mu przy ślubie. I tak to się zaczęło, jeśli chodzi o interesy.
Najważniejsze dla mnie jest złapanie chwili. Nie jestem zwolennikiem nie wiadomo jak bardzo pozowanych zdjęć i wymuszania tych momentów. Staram się ująć je takimi, jakimi są – z prawdziwymi reakcjami oraz emocjami i opowiedzieć historię najlepiej, jak potrafię.
Szczerze? Jedyną rzeczą, która przechodzi mi przez myśl jest wcelowanie z ostrością w punkt, w który chcę trafić – zawsze staram się być we właściwym miejscu, we właściwej chwili i mieć odpowiednie spojrzenie na osobę, którą fotografuję. Dzięki fotografii cyfrowej możesz popełniać mnóstwo błędów, zanim złapiesz „to” ujęcie. Kiedy obrazek z aparatu odpowiada Twoim oczekiwaniom – po prostu wiesz, że jest tak, jak powinno być.
„Shoot My Ches” to projekt, który zrodził się z pomysłu mojego przyjaciela i klienta zarazem. Miał pomysł, żeby zrobić książkę z tego, co mają szefowie kuchni w swoich lodówkach. Rozmawialiśmy o tym, ale nigdy nie mieliśmy szansy tego zrealizować. Niestety zmarł 9 miesięcy po tym, jak rozmawialiśmy o projekcie i zostawił mnie z pomysłem, który musiałem zrealizować.
Po rozmowie z kilkoma znajomymi, którzy robią w branży gastronomicznej, wyszedłem z pomysłem fotografowania szefów kuchni w ich domach – patrząc co gotują i jak spędzają czas poza restauracją – ze swoimi rodzinami i przyjaciółmi. Następnym krokiem było znalezienie moich bohaterów... kompletnie nie wiedziałem w tamtym czasie, jak się za to zabrać.
Szczęśliwie się złożyło, że jedna z moich klientek ślubnych poprosiła mnie o sfotografowanie tego, jak gotuje. Zamiast zapłaty, umówiłem się z nią na to, że weźmie udział w moim projekcie fotograficznym. Niestety nie wypaliło.
Minęły dwa lata, a ja dalej koncentrowałem się na robieniu ślubów oraz wychowywaniu dzieci, kiedy bliska przyjaciółka przypomniała mi o projekcie a nawet zasugerowała to, że jej przyjaciel, który jest szefem kuchni chętnie weźmie udział. Problem polegał na tym, że miał się on właśnie przeprowadzać, wyprowadził się już z dawnego mieszkania i nie miał miejsca do gotowania.
Zrobiliśmy sesję zdjęciową w domu jego wujka razem z jego narzeczoną. Kiedy opublikowałem te zdjęcia, odezwało się do mnie kilkoro ludzi, w tym znajoma fotografka ślubna, która poleciła mi swojego brata, który był głównym szefem kuchni w jednej z lokalnych restauracji z sushi.
Dopiero kiedy opublikowałem te zdjęcia, zorientowałem się jak uznanym kucharzem był mój bohater. Zaczęli odzywać się do mnie ludzie z całego Houston. Dzięki niemu poznałem całkiem sporo osób i należy mu się spora uwaga na moim blogu.
Moim celem jest wydanie książki, nad którą obecnie pracuje. Zrobiłem 31 sesji zdjęciowych. Chciałbym również rozszerzyć projekt na inne miasta Stanów Zjednoczonych i pokazać, jak wygląda życie szefów kuchni ich fanom oraz znajomym.
90% mojego sprzętu to Nikon. Moim głównym apratem jest D810, a D3s oraz D700 są zapasowymi. Przeważnie używam 2 obiektywów – 35 mm f/1.4 oraz 85 mm f/1.4. Do zdjęć „lodówkowych” używałem rybiego oka Nikona – 16 mm. Wykorzystuję również Tamrona 90mm 1:1 Macro do oddania szczegółów fotografowanego jedzenia.
Jako mój osobisty aparat sprawdza się Fujifilm X-T1 z obiektywem 23 mm f/1.4. Świetny aparat do codziennych zdjęć i wędrówek. Jest lekki i daje radę jako aparat typu „point and shoot”.
