Fotografia uliczna pozbawiona twarzy w projekcie Diego Bardone
Najważniejszy jest moment. To jedna z głównych zasad znanych w fotografii ulicznej. Diego Bardone pokazuje jak, dzięki wyczuciu chwili, można nadać niesamowitego wydźwięku każdemu zdjęciu. Jego zdjęcia wprowadzają anonimowość. Jest to opowieść o współczesnym, wielkomiejskim życiu i prawie do prywatności. Poruszyliśmy ten temat w rozmowie z tym fotografem.
Diego Bardone: Zacznijmy od początku. Urodziłem się w 1963 roku w Mediolanie. Moja pasja fotograficzna rozwinęła się kiedy miałem około 25 lat. Pracowałem dla jednej z włoskich gazet przez kilka lat. Później życie pokierowało mnie w inne rejony. Nie byłem na ulicy przez ponad 20 lat, ale moja pasja nigdy nie umarła.
Według mnie nie ma nic lepszego niż stanie twarzą w twarz z czarno-białą fotografią. Nie możesz od niej uciec, możesz zamknąć oczy ale musisz pamiętać, że to nie zniknie jak obrazek na ekranie. Musisz na nią patrzeć.
Trochę czerni... trochę bieli... a pomiędzy nimi nieskończona gradacja szarości. To jest życie! To sposób na zapisanie naszego życia dla tych, którzy będą po nas. To ja, to moja pasja i moje małe prace. Robert Doisneau, Izis Bidermanas, Edourd Boubat and Mario Giacomelli to tylko kilka z nazwisk, które we mnie żyją...
Jestem prawie przekonany, że wszystko, czego potrzebujemy to znalezienie własnego sposobu na trzymanie aparatu. Jeśli wiesz po co to robisz - wszystko staje się jasne.
Robię zdjęcia, ponieważ to sprawia, że czuję się wolny i daje mi szczęście. Robię zdjęcia, żeby pamiętać i nie zostać zapomnianym/ Abbas powiedział: „Spraw sobie parę dobrych butów... i się zakochaj”. Uwielbiam ten cytat.
Jak wspominałem – to kwestia pasji. Moja jest dziennikiem, hołdem dla tych, którzy są nieświadomymi aktorami spotykanymi przeze mnie podczas spacerów po Mediolanie. To jakbym widział samego siebie w pewnego rodzaju wirtualnym lustrze.
Jestem każdym z nich, a oni są moją chodząca radością, która staje się fotografią.
Seria „Faceless” powstała, gdy tylko wróciłem do robienia zdjęć. Fotografowie uliczni często muszą konfrontować się z prawem do prywatności i zrobić wszystko tak, by ich zdjęcia były szczere. Zacząłem więc tworzyć tę serię dzień po dniu.
Oczywiście nie myślę sobie: „Cóż, dzisiaj pójde na małe polowanie na ludzi pozbawionych twarzy”. To po prostu się dzieje. Ktoś powiedział, ze to nie jest tak, że zdobywasz zdjęcia – dostajesz je jako prezent. Myślę, że jest to prawda absolutna. Czasem jest to kwestia cierpliwości, czasem zwycięzca może „świętować swój moment” - innym razem to po prostu odrobina szczęścia.
Tak czy siak – na każdym zdjęciu ludzie są nierozpoznawalni, ale ich obecność jest absolutnie konieczna, by obraz był kompletny. Nie robię zdjęć, na których nie ma ludzi.
Używam Nikona D700 ze szkłami 24/ 28/ 50/ 120 mm od kilku lat. Od 3 lat robię zdjęcia również aparatami Fujifilm z serii X – X100s, X-E1 z 18-55. Szczerze mówiąc jestem z nich bardzo zadowolony – są łatwe w użyciu, lekkie i dają dobrą jakość obrazu. JPEG-i są prawie idealne. Nie lubię specjalnie zoomów, ale to 18-55 ma stabilizację i stało się dzięki temu moim dobrym kumplem.
