Fotograficzny psi kompan. Co zrobić, gdy pojawiają się problemy?

Zanim adoptowałem Apollo słyszałem mglisty termin lęk separacyjny. W skrócie chodzi o to, że raz porzucony pies, prawdopodobnie każde wasze wyjście będzie traktował jako ostatnie, co w przypadku fotografów często się zdarza.

Pół biedy, gdy kończy się to na demolowaniu mieszkania (kapci, butów, kanapy etc.). Prawdziwa bieda zaczyna się w momencie, gdy nasz ukochany pupil postanawia wokalizować swoją tęsknotę. Jeśli sąsiedzi są wyrozumiali, to przez pewien czas nawet możecie nie wiedzieć, że wasz psiak w taki donośny sposób przywołuje was jako opiekunów.

Próbowałem kilku sposobów, które mogą ułatwić wam życie:

• Zainstalowałem kamerkę do Wi-FI, dzięki czemu z każdego miejsca mogę obserwować zachowania Apollo - czy szczeka ciągle z tą samą intensywnością, czy jednak po pewnym czasie opada z sił i przestaje być to irytujące dla innych.
• Testuję dwa małe urządzenia, które emitują niesłyszalny dla naszych uszu szum, który drażni psiaka w momencie szczekania. Podobno musi upłynąć sporo czasu, aby pies skojarzył szczekanie z dźwiękiem.
• Nie używam i nie zamierzam (choćby mieli mnie wyrzucić z mieszkania) żadnych obroży rażących prądem szczekającego psa . Dla mnie to barbarzyństwo.
• Możecie wypróbować sposób, który pomaga szczególnie, gdy was pies jest wokalnie aktywny przez pierwsze kilkanaście minut do pół godziny. Przed wyjściem na spacer powoli rozkładajcie jego ulubione smakołyki - zawijajcie je w gazety, tak aby nie mógł się do nich od razu dobrać. On to obserwuje i oczywiście zaraz by się zabrał za jedzenie, a wy go w tym momencie zabieracie na spacer. Idea jest tutaj taka, żeby waszą nieobecność w domu zaczął traktować jako coś fajnego - w końcu czeka tam na niego prawdziwa uczta.
• Ostatnim sposobem, za który znienawidzą was sąsiedzi, ale jest skuteczny to po prostu zostawiać psa w domu. Dzień w dzień, aż sam zrozumie, że to ujadanie do niczego go nie doprowadzi i lepiej w tym czasie odpocząć.

Inny typowym problemem adopciaków jest zbytnia bojaźliwość w stosunku do ludzi i innych psów lub przeciwnie - zbytnia chęć interakcji. Zwykle inne psiaki nie lubią takiej nagłej interakcji (często połączonej z chęcią dominacji) i kończy się to na zwarciu.

Opinie na ten temat panują rozmaite, choć jeden z ostatnich behawiorystów oznajmił mi, że problem takiej nadpobudliwej reakcji na inne psy może wynikać z nieodwracalnych zmian w mózgu psiaka, czyli niewiele da się zrobić. Ciągle możecie szukać psiaków, z którymi wasz wariat się dogaduje i w ten sposób starać się dbać o jego socjalizację.

Przede wszystkim, pamiętajcie, by swojemu psiemu kompanowi poświęcać dużo czasu. Chodzi o to, by wiedział, że jesteście z nim i nie zamierzacie go zostawić. Pamiętajcie, że jesteście częścią jego watahy.