Fotografowanie w Norwegii cz. 1 – Kjeragbolten

Parking Øygardstøl znajduje się przy drodze Fv500 w miejscu gdzie rozpoczyna się ostry zjazd serpentynami do Lysebotn. Koszt w 2016 r. to 150 NOK. Teoretycznie bilet uprawnia do stania jeden dzień, ale obsługa parkingu poinformowała nas, że można stać ile się chce, byle kwitek opłaty leżał za szybą. Auto stało 3 dni i wszystko było w porządku.

Szlak z parkingu do Kjeragbolten liczy 6 km. Moje zdziwienie wywołał poziom trudności tej drogi. Aby dojść do kamienia należy pokonać trzy strome grzbiety skalne, ubezpieczone gęsto łańcuchami i w kilku miejscach wymagające odrobinę większych umiejętności wspinaczkowych. Dalsza wędrówka przebiega w wypłaszczonym terenie przypominającym ogromną spękaną płytę skalną, której wszelkie spękania i szczeliny trzeba pokonać lub wyminąć. Wskazane są dobre buty górskie i doświadczenie na tatrzańskich łańcuchach. Widziałem całkiem sporo osób, które nie radziły sobie już na początkowym odcinku szlaku. Szlak jest oznaczony czerwonymi znakami w kształcie litery T. Końcowy, płaski odcinek trasy może być bardzo mylny w gęstej mgle, która nie zdarza się tu rzadko. Należy wówczas bardzo dokładnie wypatrywać znaków lub kamiennych kopców oraz trzymać się w bezpiecznej odległości od skraju urwiska po prawej stronie.

To jedna z najbardziej znanych osobliwości w górach Norwegii. Kjeragbolten to samotny kilkumetrowy głaz zablokowany w wąskiej szczelinie między dwiema pionowymi ścianami skalnymi. Przepaść pod głazem robi imponujące wrażenie - liczy ponad 900 m! Spore tłumy, które pojawiają się w tym odludnym zakątku gór, poza kopem adrenaliny, przyciąga przede wszystkim możliwość zrobienia sobie fajnego zdjęcia na kamieniu, co jest czołową pamiątką przywiezioną z norweskiego trekkingu.

Kjeragbolten jest na pewno miejscem, które wzbudza duże emocje z powodu ogromnej ekspozycji i stosunkowo ryzykownego wejścia – szczególnie przy mokrej skale. Całkiem sporo osób rezygnuje z wejścia, ale równie wiele wbiega tam na dwa skoki, a pozując do zdjęć wyczynia rozmaite figury i wygłupy. Samo wejście na kamień przebiega w dwóch etapach – najpierw należy pokonać skalny narożnik, który jest moim zdaniem znacznie bardziej niebezpieczny niż sam głaz. Idzie się wąską pochyłą półką skalną w konkretnej ekspozycji. Nie ma żadnego ubezpieczenie poza jedną stalową kotwą po starym łańcuchu, ale można się zaasekurować tylko jednym palcem, bo jest niewielka. Bardziej daje to komfort psychiczny niż rzeczywiste ułatwienie, bo w razie upadku łamie się palca i leci kilometr w dół. Po pokonaniu narożnika stajemy przed kamieniem i wejście na niego nie przedstawia już większych trudności.

Ale Kjerag to nie tylko słynny kamień. Gwoździem programu jest według mnie widok z Nesa tindane – wierzchołek ściany blokującej od wschodu słynny głaz, która opada pionowym filarem aż na dno fiordu (900 m!) i robi zdecydowanie większe wrażenie, niż położony po sąsiedzku Preikestolen, który jest zresztą z Nesa tindane widoczny przy sprzyjającej pogodzie.

Cała okolica jest na tyle interesująca, że warto zostać tu minimum 2 dni. Powrót można zorganizować tą samą trasą, lub przejść przez szczyt Kjerag i koło jeziora Langavatnet połączyć się ze szlakiem do parkingu.

Cała okolica oferuje wspaniałe miejsca biwakowe, a te najbardziej atrakcyjne są moim zdaniem na krawędzi 900 metrowej ściany. Wodę można znaleźć w wielu miejscach, a najlepiej pobierać ją przy samym głazie Kjeragbolten, pod którym niewielki strumień spada 900 metrowym wodospadem na dno Lysefjordu.