„Ilość obejrzanych zdjęć jest wprost proporcjonalna do jakości zrobionych własnoręcznie” - mówi Piotr Kaczmarek

Pamiętam słowa jednego z moich wykładowców podczas studiów – zawsze zwracajcie uwagę na linie. Zawsze podziwiałem fotografów, którzy potrafili patrzeć geometrią. Jednym z nich jest Piotr Kaczmarek.

Piotr Kaczmarek: Fotografia wypełnia mój wolny czas i daje mi poczucie spełnienia. Mogę realizować dzięki niej swoje pomysły, podziwiać cudze realizacje. To także sposób na kontakt z ludźmi, rozmowę, przyjaźń.

Fotografia jest moim hobby, które kocham. Na pewno będę starał się dalej je rozwijać, kształcić, by bardziej świadomie używać jej do wyrażania siebie. Nie spieszę się, ale nie mam też wiele wolnego czasu. Myślę, że dopiero odkrywam, co sprawia mi przyjemność.

Fotografia sprawia, że czuję się lepszym człowiekiem – gdyby tego nie robił moje życie byłoby mniej interesujące. Fotografowanie mnie odpręża – jest jak sen po dniu ciężkiej pracy.

To wszystko zaczęło się dawno, a zarazem nie tak dawno temu – pamiętam jakby to było wczoraj. W różnych okresach życia przeżywałem fascynację odmiennymi obliczami fotografii – w szkole średniej była to chęć uwiecznienia ważnej chwili.

Pierwsze bardziej świadome zdjęcia robiłem na festiwalach i kocherach. Byłem wtedy zafascynowany czarno-białą fotografią, z którą na co dzień można było stykać się oglądając okładki płyt, czy też czytając artykuły o ulubionych zespołach w pismach muzycznych. Poza tym – w domu zawsze było pełno książek, ilustrowanych encyklopedii oraz albumów o sztuce i architekturze.

Kolor w latach osiemdziesiątych był trudno osiągalny, ze względu na cenę. Pierwsze moje zdjęcia wykonałem własnoręcznie na materiale monochromatycznym, a pierwszy własny aparat, lustrzankę, kupiłem dopiero, gdy poszedłem do pracy.

W empiku kupowałem czasami magazyn „Photo” za jakieś bajońskie kwoty. Pamiętam francuskie wydanie kupione pod koniec lat dziewięćdziesiątych za 30 złotych.

Zacząłem wtedy własnoręcznie robić odbitki. Przyjaciel dał mi w prezencie oprawione roczniki czarno-białego polskiego magazynu fotograficznego z lat 71-75. Wtedy też pojawiła się fascynacja Janem Bułhakiem.

Było to chyba w roku 2003. Dostałem go w prezencie. Był drogi, a mnie nie było na niego stać. Od tamtego momentu mogłem robić fotograficzne eksperymenty do woli – bez ponoszenia większych kosztów. W dzisiejszych czasach przeciętny telefon ma lepszy aparat niż mój pierwszy cyfrak. Kręta jest droga.

Staram się łączyć różne kierunku postmodernizmu z nową topografią, czyli rodzajem fotografii miejskiej, którą cechuje minimalistyczne, wierne oddanie pozornie nieciekawej codzienności. Geometria to matematyka. Pewnie ze względu na wykształcenie zwracam na nią większą uwagę.

Lubię suprematyzm, abstrakcję i surrealizm. Duże znaczenie w fotografii ma dla mnie element niedopowiedzenia i zaskoczenia – absurd i humor sytuacyjny, pastisz, piękno i brzydota w jednym, tajemnica i wieloznaczność. W sumie to taki eklektyzm, w którym staram się dodać coś od siebie.

Cały czas pragnę się rozwijać i ciągle uczę się od innych znajomych fotografów, z którymi mam kontakt. To mnie inspiruje. Poszukuję własnego niepowtarzalnego stylu, ale to bardzo trudne zadanie.

Ciągle stawiam sobie nowe zadania. Obecnie jest to powrót do czarno-białej fotografii analogowej, gdzie ludzie odgrywają większą rolę. Próbuję zdjęc w formacie 24 x 24 mm.

Prowadzę obecnie kilka grup tematycznych na portalu Flickr. Grupa z fotografią czarno-białą jest skierowana dla początkujących, ponieważ od tego najlepiej zacząć. „d.r.i.v.e.” pokazuje mniej typowe kolorowe ujęcia związane z motoryzacją, która jest częścią naszego życia.

Staram się też organizować wystawy fotograficzne w zaprzyjaźnionym klubie – Positive Day, we Wrocławiu.

Galeria AMI to projekt, inicjatywa, która nie osiągnęla jeszcze założonego pułapu. Docelowo to rodzaj foto-kolektywu, w którym fotografujący ludzie mogliby samodzielnie organizować własne wystawy, pokazywać prace znajomych, spotykać się w miłej atmosferze i dyskutować. Poza tym to miejsce, gdzie można pokazać innym, jak fotografuje się na świecie.

Prezentowałem już czasopismo „Under Dogs”, będzie też prezentacja kolektywu. Pojawią się również akcje fotograficzne, może konkursy. Chciałbym nawiązać współpracę z inną galerią fotograficzną.

W AMI praktycznie każdy może pokazać swoje prace, lub zostać kuratorem wystawy fotograficznej. Zapraszam do kontaktu wszystkich chętnych, zwłaszcza z okolic Wrocławia.

To zależy od tego, co chcę fotografować i w jakich warunkach oświetleniowych. Mam kilka aparatów: dalmierze Contax G, Voigtlander Bessa R; kompakty Contax T i Leica; lustrzanki, w tym Pentax 645 i kilka innych. To raczej świadome zakupy i wspaniała zabawa.

Wszystko jest kwestią upodobań i poszukiwań fotografa oraz gustu odbiorcy. Żeby o tym się przekonać – fotografię trzeba UPRAWIAĆ. To jak z językiem obcym – im więcej się go używa, tym bardziej się go rozumie. Trzeba eksperymentować, ponosić ryzyko.

W przypadku fotografii – ilość obejrzanych zdjęć jest wprost proporcjonalna do jakości zrobionych własnoręcznie.