Jacqueline Roberts sfotografowała dzieci techniką sprzed 160 lat. Efekt? Mroczne, przenikliwe portrety
Mokry kolodion lub technika mokrej płyty to jeden z najstarszych sposobów obrazowania uważany obecnie za technikę szlachetną. Estetyka tych zdjęć jest niesamowita – mroczna i romantyczna jednocześnie. Zobaczcie, jak sprawdza się 160-letnia technika we współczesnym świecie.
Prace Jacqueline Roberts przeważnie traktują o przechodzeniu z okresu dziecięcego w dorosłość, opowiadają historię bohaterów portretów oraz ich emocji. Przeszywające obrazy w połączeniu z techniką mokrego kolodionu sprawiają, że dzieci na zdjęciach wyglądają jak postaci, które wyrwały się z koszmaru. Każde ich spojrzenie przenika widza na wskroś.
- Mokra płyta jest dla mnie fascynująca pod wieloma względami – od przygotowania chemii, cięcia szkła, zalewania płyty, wywoływania i utrwalania, do trzymania w rękach gotowej pięknej szklanej fotografii. Uwielbiam ten rytualizm oraz samo rzemiosło – mówi Roberts w wywiadzie udzielonym autorom bloga fotograficznego "Film’s Not Dead".
Technika mokrego kolodionu, zwana inaczej techniką mokrej płyty, została opracowana w połowie XIX wieku za sprawą dwóch chemików i fotografów: Fredericka Scotta Archera oraz Gustave’a Le Graya. Zdjęcia tworzone za sprawą tej techniki wymagają bardzo szybkiego działania, ponieważ z każdą minutą od uczulenia płyty, materiał traci na światłoczułości. Zdjęcia muszą również zostać niemalże natychmiast wywołane po naświetleniu.
Mokra płyta łączy w sobie zalety kolotypii, która umożliwia tworzenie nieskończonej ilości odbitek z negatywu oraz dagerotypii, dzięki której zdjęcie było niesamowicie ostre i przejrzyste, czego nie dało się osiągnąć na negatywach papierowych. Mokry kolodion jest techniką, w której obraz jest rejestrowany na szklanej płycie – przezroczystej lub czarnej. Płyta przezroczysta pozwala na uzyskanie obrazu negatywowego, natomiast na czerni pojawi się pozytyw. Równie dobrze, by zobaczyć obraz pozytywowy, wystarczy pod przezroczystą szklaną płytę podłożyć czarny materiał.
Powodem, dla którego Jacqueline fotografuje przeważnie dzieci, jest to, że ma dość przedstawiania ich jako uroczych i niewinnych istot. Artystka uważa, że taki sposób portretowania dzieci jest protekcjonalny. Zwraca ona natomiast uwagę na surowość, nieświadomość oraz prawdziwe ”ja” fotografowanych bohaterów. Fotografka wydała książkę ”Nebula”, w której znajdziecie esencję jej filozofii.
Więcej zdjęć artystki jest na jej Facebooku oraz Instagramie.
