Jeźdźcy Semonkongu to projekt, który łączy sztukę, portret oraz dokument

Thom Pierce: Zacząłem robić czarno-białe zdjęcia na filmie jak miałem około 14 lat, chociaż znalazłem kiedyś zdjęcie, na którym trzymam aparat w wieku 12 lat. Jak miałem 16 lat zbudowałem ciemnię w garażu rodziców i uczyłem się wywoływać i robić odbitki.

Niestety temat trochę mnie przytłoczył i zostawiłem fotografowanie na kilka lat. Przeszedłem do branży muzycznej i jeździłem po świecie przez kilka lat. To właśnie wtedy zdałem sobie sprawę z tego, że kocham fotografowanie i od tamtego momentu staram się być coraz lepszy w tym, co robię.

Aparat jest dla mnie przepustką do historii ludzi oraz narzędziem nauki, wnikania w tematy oraz przekazywania informacji w przystępny sposób. Kiedy zajmuję się cyklem zdjęć, szukam tematu, który ma znaczenie. Takiego, który jest atrakcyjny nie tylko wizualnie.

Kiedy konceptualizuję serię zdjęć, szukam wizualnego wyznacznika do stworzenia jednolitego działu – może to być obiektyw, perspektywa, oświetlenie lub coś innego. Kiedy robię zdjęcia, szukam chwili, która jest prawdziwa... takiej, która pokazuje wrażliwość lub emocje, które trwają ułamek sekundy.

Przeważnie zanim zabiorę się za zdjęcia, planuję to, jak to zrobię. Światło, obiektyw oraz ustawienia aparatu są przeze mnie wcześniej dobrane. Zmieniam je w zależności od warunków zastanych. Pozwala mi to uwolnić się od technicznego aspektu sesji podczas samego fotografowania i skoncentrować się na zachowaniu balansu w kadrze.

Kiedy robię zdjęcia, czekam na chwilę spokoju. Jestem tylko ja, mój bohater oraz koń. Czekam na odpowiednie spojrzenie czy gest, który sprawi, że coś poczuję. Większość tych zachowań jest podświadoma. Cieszę się, że moja decyzja o naciśnięciu spustu migawki jest uproszczona do tego stopnia, że dzieje się to intuicyjnie.

Pracowałem nad poprzednim projektem, dotyczącym praw człowieka - „The Price of Gold”. Szukałem grupy górników, a to zaprowadziło mnie do Lesotho. To miejsce było piękna, a konie z jeźdźcami w kocach były niesamowite. Obiecałem sobie, że wrócę w to miejsce oraz stworzę serię portretów.

Zamierzeniem było stworzenie pięknego cyklu, który pozwoli wniknąć w życia ludzi, których moglibyśmy nigdy nie spotkać osobiście. Kiedy pracowałem nad projektem, myślałem o tym jak będzie wyglądał końcowy efekt. Rozważałem tę serię w kontekście wystawy, albumu albo odbitek kolekcjonerskich.

Cała seria została wykonana przy użyciu Nikona D800 oraz obiektywu Nikkor 85 mm f/1.8. Do oświetlenia wykorzystałem lampę Profoto B1 z odbłyśnikiem magnum, wyzwalaną za pomocą Profoto Air Remote. Przeważnie wykorzystuję dodatkowe światło – noszę ze sobą kilka lamp Profoto B2 w zapasie.

Wracając do obiektywów – jestem zżyty ze szkłami 35 mm, 50 mm oraz 85 mm. Podczas pracy staram się ograniczyć myślenie o technicznych aspektach do minimum, by skoncentrować się na sednie projektu.