Justine Tjallinks opowiada historię albinizmu w swoim projekcie „Jeweled”

Justine Tjallinks: Pochodzę z małej wioski na wschodzie Holandii. W tym miejscu ambicje nie są na pierwszym miejscu listy priorytetów mieszkańców. Poszukiwanie formy wyższej edukacji również nie było specjalnie zachęcające. Nigdy nie czułam tego, że pasuję do tego miejsca. Byłam marzycielką, outsiderką, chciałam się wyrwać od codziennego życia i zawsze marzyłam o ucieczce do wielkiego miasta. Od tego właśnie się zaczęło.

Kiedy skończyłam 19 lat, przeniosłam się do Amsterdamu. Zostałam dopuszczona do nauki w prestiżowym Amsterdam Fashion Istitute. To środowisko rządziło się prawem ambicji i perfekcji. Spędzałam każdą minutę na nauce.

To, co mnie zainteresowało to estetyka rzeczy, które tworzyliśmy. Fantazja i kreatywność były rdzeniem moich codziennych zadań i w zupełności mi to odpowiadało.

Po ukończeniu szkoły, stwierdziłam, że to jest to, co chcę robić. Pracowałam jako projektantka przy kilku publikacjach modowych. Szybko awansowałam na stanowisko kierownika artystycznego. Byłam zakochana w zdjęciach magazynowych. Moda jest sprzedawaniem snów, a bycie na planie zdjęciowym to czysta magia.

Przez jakiś czas wiedziałam, że chcę być fotografką, ale strach przed techniką mnie ograniczał. W mojej ówczesnej pracy doświadczałam fotografii na co dzień i dzięki temu zaczęłam rozpoznawać jej różne typy.

Połączenie Diane Arbus i Mario Testino. Kiedy odeszłam ze stanowiska kierownika artystycznego, kupiłam pierwszy aparat. Było to 2,5 roku temu. Uwielbiam fotografować ludzi wyjątkowych, często pomijanych przez społeczeństwo.

Kluczową kwestią moich prac jest piękno różnorodności.

Często fotografuję dzieci. To, co mnie interesuje to ich niewinność, nieskażone piękno. Ryzykiem w pracy z nimi jest ich brak doświadczenia życiowego, ale jeśli wszystkie klocki się spasują, rezultat może być magiczny.

„Jeweled” to mój najnowszy cykl. Kiedy natknęłam się na Anke w mediach społecznościowych, zostałam oczarowana przez jej piękno. Po mojej serii „Nude” z 2014 roku, ukazującej Azjatkę z albinizmem, dowiedziałam się wiele na ten temat.

To, jak jesteś traktowany będąc albinosem, zależy od tego, gdzie mieszkasz. W krajach zachodnich albinizm jest tak rzadki, że ludzie postrzegają to jako unikatowość, a nawet coś pięknego. Z drugiej strony – w niektórych częściach Afryki, albinizm jest szykanowany, a ludzie z nim są ścigani. Wierzą, że kończyny albinosów przynoszą bogactwo. To okropne.

Dzięki możliwości dzielenia się informacjami w łatwiejszy sposób, młode pokolenia odchodzą od tych myśli. Sprzeciw względem starych przekonań zmienia podejście do tego, co jest akceptowane i piękne. Wszyscy powinniśmy doceniać to wyjątkowe piękno.

Nie lubię mówić o technicznej stronie moich zdjęć, ponieważ to nie jest to, na czym się koncentruję. Według mnie ten typ fotografii polega na wizji, opowiadaniu Twojej historii, historii kogoś innego, wyczuciu smaku etc. Nawet najdroższy aparat na świecie nie sprawi, że zrobisz niesamowite zdjęcie, jeśli nie masz odpowiedniej wizji. To tylko narzędzie.

Sprzedaję moje zdjęcia w The Sophie Maree Gallery w Hadze, więc fotografuję pełną klatką, by wydruki miały większy rozmiar. Obecnie używam Nikona D800, praktycznie zawsze z obiektywami stałoogniskowymi. Często wypożyczam softboksy, w większości są to narzędzia marki Profoto.