Mike Dempsey udowadnia, że grawitacja to tylko ludzki wymysł

Marcin Watemborski: Mike, o co chodzi z tą fotografią? Skąd to się wzięło w Twoim życiu?

Mike Dempsey: Fotografia prześladuje mnie od czasów, kiedy byłem w liceum, ale na serio zajmuję się tym od jakichś 4 lat. Mój przyjaciel i ja robiliśmy przez całe życie pokręcone klipy deskorolkowe oraz teledyski.

Co spowodowało, że zacząłeś zajmować się fotografią konceptualną?

Kilka lat temu, około 2012, pisałem wytyczne do nowego klipu muzycznego i brakowało mi słów, by opisać moją koncepcję. Każde słowo brzmiało po prostu głupio. Stwierdziłem, że pokażę, o co mi chodzi przy użyciu fotografii. Wtedy zakochałem się w nieruchomych obrazkach i zacząłem robić koncepty, które widzisz.

Co chcesz przekazać przez swoje zdjęcia?

Wyobraź sobie, że jedziesz samochodem jako pasażer, a kierowca traci kontrolę nad pojazdem. Ty wciskasz nogę w podłogę, tak jakby tam był pedał hamulca. Chodzi mi o to uczucie, które wtedy się tworzy w głowie.

Utrata równowagi? Strach?

Lubię eksperymentować z poczuciem balansu. Mam nadzieję, że ludzie potrafią wstawić siebie w miejsce bohaterów moich zdjęć i poczuć, jakby to było zostać kulą do kręgli, albo przygrzać twarzą prosto w płotek.

A co Ty czujesz, kiedy robisz zdjęcia? Jest dreszczyk emocji, jak kiedyś?

Kiedy fotografuję, czuję się, jakbym robił klip skejtowy. Przeważnie proszę mojego wybrańca, żeby skakał, albo upadał – przeważnie na maty – oraz próbuję uchwycić ten wyjątkowy moment. Jest przy tym duża doza zaufania... i adrenaliny!

Jak wyglądał Twój początek z „Gravity”?

Jest to cykl zdjęć, który robię od 2 lat. W serii występuje mój przyjaciel, z którym chcieliśmy pobawić się fotografią. Zdjęcia robimy w Echo Park w Los Angeles i okolicy.

Czego używasz do uwieczniania tych chwil?

Wykorzystuję Canona EOS 5D, którego kupiłem w 2008 roku oraz statywu. W samochodzie wożę ze sobą małą trampolinę, kilka drabin i maty.

Dziękuję za rozmowę

Zdjęcia wykorzystane za zgodą autora.