Miłosz Rebeś znalazł miejsce w fotografii, gdzie minimalizm spotyka się z miłością do deskorolki

Miłosz Rebeś: Moja przygoda z fotografią zaczęła się bardzo spontanicznie i stosunkowo niedawno, gdyż był to sierpień 2013. Wtedy też na swój pierwszy wyjazd do Barcelony (Deskorolkowej Mekki) kupiłem swój pierwszy używany aparat, którym był Nikon D3000. Zrobiłem to zwyczajnie z chęci przywiezienia zdjęć w lepszej jakości niż z telefonu.

Wtedy też, w przedostatni dzień mojego tripu, udało mi się uchwycić pierwsze zdjęcie deskorolkowe, co więcej nie byle komu, bo osobie, którą wcześniej podziwiałem tylko na YouTube. Motylki w brzuchu, jakie wtedy miałem, kiedy wszystko się udało, towarzyszą mi do dzisiaj, gdy mam okazję fotografować.

Już od 4 roku życia zacząłem jeździć na nartach, które potem trenowałem na szczeblu zawodowym przez 12 lat, włącznie z występami w Reprezentacji Polski. Następnie około roku 2004 przyszła deskorolka, która towarzyszy mi do dzisiaj i prawdopodobnie będzie przez resztę mojego życia.

Zawsze byłem związany ze sportem, który mnie ukształtował, zdyscyplinował i nauczył, że gdy chce się coś osiągnąć, to trzeba na to zapracować.

Jako że sam przez lata byłem i jestem czynnym deskorolkowcem, to czuję się naturalnie w tym środowisku i mogę powiedzieć, że wiem, co w trawie piszczy. Do tego jestem typem obserwatora, co tylko pomaga mi w moich pracach. Cały ten szeroko pojęty skateboarding jest też chyba jednym z bardziej wdzięcznych tematów do fotografowania, bo zawiera wszystkie elementy fotografii tj. portret, akcja, fashion, krajobraz, relacje międzyludzkie, całą psychologiczną otoczkę, którą można przedstawiać na zdjęciach i wiele innych.

Moim zdaniem, pozwala inaczej spojrzeć na świat, stanąć z boku w roli obserwatora i swego rodzaju kronikarza, który prowadzi wizualne zapiski życia osób fotografowanych.

W swojej fotografii poszukuję minimalizmu, czystych, geometrycznych i często patetycznych kadrów.

To, co wyróżnia fotografię deskorolkową to moment uchwycenia tematu. Triki mają takie "swoje momenty", w których zdjęcia mogą być zrobione. W przeciwnym wypadku fotografie będą nie do końca czytelne nawet dla wprawnego skejtowego oka.

Mam to szczęście, że środowisko i zajawka, w której się obracam, jest bardzo charakterystyczna pod tym względem. Nieczęsto się zdarza, że fotograf ma bezpośredni kontakt z policją, ochroną czy strażą miejską, że czasami musimy przechodzić przez ogrodzenia i mamy dosłownie 2 może 3 próby na zrobienie danego triku i zdjęcia.

Czasami się udaje, innym razem trzeba wrócić i powtarzać wszystko od nowa, często po kilka razy. Zawsze jest ten dreszczyk emocji związany z innymi czynnikami, poza samym uchwyceniem na zdjęciu odpowiedniego momentu.

Co do moich inspiracji, to jest ich sporo, nie tylko te deskorolkowe. Znajdziesz w nich zdjęcia kobiet, polityków, sportu, architektury i wiele innych. Kocham portrety Marco Groba, kobiece zdjęcia Larsena Sotelo, ujęcia fashion okiem Alexa Lubomirskiego, wyraziste emocje na pracach Petera Lindebergha, deskorolkowy, kompozycyjny, oświetleniowy kunszt Jake’a Darwena czy malarski styl fotografii Soni Szóstak.

Na co dzień używam swojego Nikona D800 i głównie obiektywów Nikkor 35 mm f/2D czy Nikkor 50 mm f/1.8G. Posiadam też oczywiście jeden z bardziej podstawowych obiektywów, które są potrzebne w fotografii sportów ekstremalnych, czyli Nikkor 16 mm f/2.8D fish-eye czy niezniszczalny Nikkor 80-200 mm f/2.8ED III (rocznik 1987). Mam też to szczęście współpracować z marką Nikon i gdy czegoś nie mam, a potrzebuję, to bez problemu mogę to uzyskać.