Portret w plenerze to świetny pomysł na spędzenie wolnego czasu

Oto #TopWP. Przypominamy najlepsze materiały ostatnich miesięcy.

Skoro mieliśmy już krajobraz miejski, zdjęcia zwierzaków, fotografię uliczną, zdjęcia makro, to przyszedł czas na portret – moją ukochaną dziedzinę. Nie zawsze trzeba koncentrować się nad tym, by robić ”wielką sztukę”, a zwyczajnie świecie – postrzelać zdjęcia dla przyjemności.

Postanowiliśmy zrobić z Olą kilka kadrów. Gdy słońce skłania się ku zachodowi, światło jest miększe, cienie są dłuższe i ma przyjemny, pomarańczowy kolor. Złota godzina, to czas tuż przed zachodem słońca, bardzo przyjemny jeśli chodzi o fotografię portretową. Kontrasty są słabsze, dzięki czemu wystarczy niewielka blenda, by wyrównać ekspozycję. Ta, którą wrzucam do plecaka, ma po rozłożeniu 60 centymetrów.

Gdy znajdziecie odpowiednią scenerię – dajcie się po prostu ponieść pasji. Rozmawiajcie, śmiejcie się i cieszcie tym, że możecie spędzić czas z kimś wyjątkowym. Dobre kadry to te, które są szczere, a nie te, które są doskonałe technicznie – chociaż to też jest ważne.

Przeważnie do zdjęć portretowych wykorzystuję obiektywy z zakresu 35-135 mm, jeśli przeliczać to na mały obrazek. Ostatnio moim ulubionym szkłem jest Fujinon XF 90 mm f/2 WR, który jest dostosowany do pracy z matrycami APS-C. Duży otwór względny pozwala na uzyskanie płytkiej głębi ostrości, a odpowiednie powłoki poprawiają kontrast i kolory. To narzędzie do naprawdę świadomego wykorzystania ze względu na trudną, długą ogniskową. Obrazek na f/2 jest ostry jak żyleta, o czym niejednokrotnie się przekonałem. Uwielbiam pracę tym szkłem.

Jeśli chodzi o pozostałe parametry – czas i czułość dobieram zależnie od fotografowanej sceny i tego, jak płytką głębię chcę osiągnąć. 90 mm f/2 pozwala mi na zmniejszenie ISO i skrócenie czasu. Podobnie jest z moim standardowym obiektywem – Fujinon XF 35 mm f/1.4 R. Jednak jego ogniskowa i ostrość mniej mi odpowiadają. Do tej sesji nie wykorzystałem innych obiektywów – zdecydowanie te dwa są dla mnie wystarczające. W połączeniu z blendą – wszystko zmieściło się w niewielkim worko-plecaczku, który nie rzuca się w oczy i nie obciąża moich pleców nie wiadomo, jak bardzo. W końcu – poszedłem na spacer, a nie na profesjonalną sesję.

Podczas tych wspaniałych, pierwszych ciepłych dni w tym roku, postanowiłem cieszyć się tym, co mnie otacza, a nie być zimnym profesjonalistą. Mimo tego, że zajmuję się fotografią wiele lat i jakby nie patrzeć na niej opieram swoje życie zawodowe, to zdecydowanie czasem potrzebuję odskoczni. Myślę, że wam też się przyda – po prostu ”no stress”.