Rozmawialiśmy z Karoliną Jonderko, laureatką konkursu Grand Press Photo 2016
Fotografia dokumentalna wymaga od fotografa ogromnej wrażliwości i zgłębienia się w podjęty temat możliwie najbardziej. Mieliśmy okazję porozmawiać o tym z Karoliną Jonderko, absolwentką programu mentorskiego agencji Napo Images i laureatką tegorocznej edycji najbardziej prestiżowego polskiego konkursu fotografii prasowej i reportażowej.
Karolina Jonderko: Ojciec wręczył mi swojego, wysłużonego Zenita. Miałam wtedy 18 lat. Moją muzą była moja ukochana psina. Robiłam tak dużo zdjęć, że gdy tylko na rynek weszły pierwsze cyfrówki ojciec od razu mi jedną kupił. Pamiętam, że to był aparat firmy HP z matryca o rozdzielczości 2 Mpix.
Zapisałam się na roczny kurs w Katowicach. Kolejne dwa lata spędziłam w Warszawskiej Szkole Filmowej, a następne pięć w łódzkiej Filmówce, która totalnie odmieniła moje życie.
W międzyczasie zostałam przyjęta do programu mentorskiego agencji Napo Images, dzięki któremu znacznie poszerzyłam swoją wiedzę i warsztat fotograficzny. Nie wspominając już o przyjaźni i wsparciu, na które do dziś mogę liczyć ze strony członków agencji.
Fotografia jest dla mnie narzędziem komunikacji. Słowa nigdy nie były moją mocną stroną, nie mówiąc już o wyrażaniu uczuć. Obraz daje mi możliwość dotarcia do ludzi, opowiedzenia historii, zwrócenia uwagi na problemy, a tym samym wzbogaca mnie jako człowieka.
Moje podejście do fotografii zmieniło się wraz ze śmiercią mojej mamy. Fotografia stała się dla mnie formą autoterapii. Z pojedynczych zdjęć przestawiłam się na cykle. Podejmuję się tematów, które mnie osobiście dotykają, które chcę zgłębić i moimi oczami przedstawić szerszej publiczności.
Poświęcam bardzo dużo czasu na tworzenie osobistych projektów. Materiał o Ilford Park jest jednym z nich. Zaczęło się od mojego wujka, który miał podobną historię, jak rezydenci „Małej Polski”. Gdy tylko dowiedziałam się o Ilford Park, postanowiłam zrobić o tym miejscu materiał.
Ponad rok starałam się o różne dofinansowania na podjęcie tego projektu. Dopiero w tym roku, dzięki stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego mogłam przystąpić do działania.
Spędziłam w tym niezwykłym miejscu ponad dwa miesiące rozmawiając z rezydentami, obserwując ich życie codzienne, różne wydarzenia, zwyczaje, gesty itp. Wkrótce planuję tam powrócić. Czuję, że jest jeszcze wiele do opowiedzenia.
Inspirację można znaleźć wszędzie, trzeba mieć tylko otwarty umysł. Mnie najbardziej inspirują spotkania z ludźmi. Opowieści, rozmowy. W sumie to mnie najbardziej w fotografii pociąga. Spotkania z różnymi ludźmi właśnie.
Często zaprzyjaźniam się z bohaterami swoich projektów. W „Małej Polsce” zostałam przez mieszkańców wręcz „adoptowana”. Bardzo zżyłam się z tymi ludźmi.
Fotografuję różnym sprzętem. Wcześniej Nikonem D700. Obecnie Nikonem D810. Projekt o zaginionych fotografowałam Mamiyą RZ67. Sprzęt dostosowuję do projektu.
