Jego nazwisko to nie przypadek. Łukasz Sokół to zacięty fotograf dzikiej przyrody. Z sukcesem potrafi upolować świetne kadry i wie doskonale, gdzie ich szukać. Wytropienie bohaterów jego zdjęć to dla niego pestka.
Łukasz Sokół: Jest to forma oderwania się od codzienności i relaksu. Zdarza mi się wyjazd na zasiadkę nawet przed pracą, jeśli wschód jest odpowiednio wcześnie i są pewne warunki pogodowe na dobre kadry.
Wstaję wtedy koło 3:00 jadę na przykład nad rozlewisko, aby być o wschodzi po 4:00. Wracam do domu po 7:00, szybki prysznic, śniadanko i na 8:30 do pracy. Gdy leżę zamaskowany na brzegu zbiornika wodnego, mogę swobodnie obserwować zwierzęta i nie szkodzę im tym. Zachowują się wtedy normalnie i nie czują zagrożenia, co dla mnie jest najfajniejszym momentem.
Sarna pijąca wodę, lis ganiający ptaki wodno-błotne czy chodzące lub pływające ptaki dosłownie kilka metrów przed obiektywem - coś wspaniałego! Do tego dorzuć delikatną mgiełkę nad zbiornikiem, śpiew ptaków i światło wschodzącego słońca. Po prostu magia! Mógłbym tak leżeć godzinami, żeby tylko światło dopisywało…
Oczywiście najlepszym momentem jest czas, kiedy wracasz do domu z kilkoma ciekawymi kadrami, ale bywa tak, że na karci nie ma ani jednego zdjęcia. Wtedy pozostaje w pamięci ten kojący czas spędzony w dziczy.
Ostatnio podczas fotografowania ptaków brodzących, gdy dochodziłem do swojego miejsca, aby rozłożyć siatkę i karimatę, na swojej drodze spotkałem lochę z 7 małymi prosiakami. Wtedy po prostu obszedłem towarzystwo większym łukiem i po sprawie. Lepiej się nie zbliżać za bardzo.
Według mnie locha lub odyniec z młodymi mogą być najbardziej niebezpiecznymi zwierzętami na naszych terenach.
Jak to mówią - ryzyko jest zawsze. Zanim zacznę fotografować, obserwuję teren przez kilka dni i pytam w okolicy, czy coś się tutaj dzieje, jeśli chodzi o myśliwych. Staram się unikać niesprawdzonych wcześniej terenów.
Jeśli na moim obszarze fotograficznym występuje ambona, to zawsze sprawdzam, czy ktoś na niej czasem nie siedzi. Tak się składa, że na ostatniej mojej miejscówce spotkałem dwóch myśliwych, którym musiałem pomachać spod siatki i spłoszyć sobie ptaki ale wolałem bezpieczeństwo, bo dziwnie patrzyli na "leżące na brzegu zwłoki czegoś nieokreślonego”.
Po pierwsze zaczynam obserwować pogodę na następne dni i śledząc jej przebieg staram się wstrzelić w dobre światło czy okienko pogodowe.
99 proc. moich zdjęć powstaje tylko i wyłącznie miękkim świetle. Uważam, że wtedy powstają najlepsze obrazy i piękne tło. Fotografując pod światło można uzyskać czasem niesamowite efekty. O wschodzie światło tworzy cudowne faktury i detale.
Gdy mam już pewną pogodę, to pakuję sprzęt: wrzucam siatkę, karimatę, odzież i sprzęt fotograficzny do bagażnika, i idę spać na kilka godzin. W zależności od pory roku, trzeba wstać dużo wcześniej i być na miejscu co najmniej godzinę przed wschodem słońca, aby po ciemku jeszcze się zamaskować i nie płoszyć ”towarzystwa”.
Mam kilka swoich miejsc, gdzie regularnie bywają pewne gatunki zwierząt. Przyjeżdżam na miejsce, szybko się rozglądam kładę karimatę, przykrywam się siatką, czasami wrzucając na wierzch trochę trawy, gałęzi i kładę się. Wtedy następuje ta bezwzględna cisza. Cisza, w której wszystko słychać. Staram się nie ruszać, nie hałasować. Muszę tak wytrzymać dość długo – nawet, jeśli robię jakieś ruchy to bardzo powoli i z namysłem.
Podczas czekania na wschód zdarzyło mi się uciąć drzemkę. To, ile czekam zależy od fotografowanego gatunku - ptaki brodzące są mniej wymagające niż drapieżniki. Fotografując te drugie, trzeba koniecznie wejść do czatowni przed wschodem i wyjść po zachodzie słońca, kiedy dookoła będzie pusto. Pod siatką ”zasiadka” trwa zazwyczaj około 3-4 godzin, a w przypadku ptaków drapieżnych nawet 10-11 godzin w ukryciu.
Ostatnio miałem kilka sytuacji, gdy warto było czekać do samego końca, do ostatniego dobrego promienia światła i nie poddawać się. W ostatniej chwili udało mi się zrobić zdjęcia lisa, wypłynął perkozek i pojawił się bóbr.
Zdjęcia wykorzystane za zgodą autora.
