Tak rodziła się fotografia społeczna. XIX‑wieczne slumsy Nowego Jorku

Riis, z pochodzenia Duńczyk, przybył do Ameryki w 1870 roku. W tamtych czasach codziennie do Nowego Jorku przybywały tysiące ludzi szukając lepszego życia. Część z nich ruszała dalej w głąb kontynentu, spora część zostawała w szybko rozwijającym się mieście. Nie dla wszystkich wystarczało pracy, a czynsze rosły. Ludzie gnieździli się po kilka rodzin w jednej izbie, a niektórzy nawet na to nie mogli sobie pozwolić. Potęga dzisiejszego Nowego Jorku wyrosła na głodzie, bezrobociu, bezdomności i przestępczości tamtych czasów.

W 1877 Riis został reporterem na nowojorskim East Side. Z bliska mógł przyjrzeć się problemom imigrantów tam mieszkających. Chciał te problemy przybliżyć reszcie mieszkańców Wielkiego Jabłka. Najlepszym środkiem do tego okazała się fotografia. Zatem Riis stał się fotografem z potrzeby dokumentowania świata, który nie jest widoczny dla innych. W owych czasach to było pionierskie podejście do fotografii. Fotografia była droga, więc szkoda było zużywać cenne materiały i sprzęt na "takie" zdjęcia. Poza tym ciężko było fotografować w ciemnych i małych pomieszczeniach. Zdjęcia wykonywał aparatem na statywie, używał też ówczesnej lampy błyskowej w postaci proszku błyskowego, magnezji.

W 1890 roku wydał książkę pod tytułem "How the Other Half Lives" (Jak żyje druga połowa). Zdjęcia odniosły oczekiwany skutek. Wstrząsnęły opinią publiczną. Nie znaczy to oczywiście, że z dnia na dzień sytuacja w slumsach uległa zmianie. Ale zwróciła uwagę ludzi, nie tylko w Nowym Jorku, na skrajne warunki, w jakich żyją ludzie obok nas. Do tej pory wydawnictwa Jacoba A. Riisa uznawane są za kanon fotografii reporterskiej.

Fotografią Riis zajmował się do ok. 1898. W 1901 zrezygnował z pracy reportera; poświęcił się wykładaniu oraz działalności społecznej. Zmarł w 1914 roku.

Obecnie negatywy Riisa znajdują się w zbiorach Museum of the City of New York.