Vanguard VEO 235AB - statyw na lekko [test]

„Dawniej fotografowaliśmy lustrzankami i nie chciało nam się dźwigać do nich odpowiednio solidnych statywów. Teraz, przy znacznie mniejszych bezlusterkowcach, nie mamy już tego problemu, gdyż możemy korzystać ze statywów lekkich i niekłopotliwych w transporcie” - usłyszałem to od Jacka Boneckiego, gdy na targach spotkaliśmy się przy statywach, gdzie oglądałem model „lustrzankowy”, a on szukał czegoś leciutkiego. Utkwiło mi w pamięci jego podejście do sprawy, więc do najbliższego testu statywu, który mi się nadarzył, wybrałem taki właśnie, „bezlusterkowy” model. Oto Vanguard VEO 235AB

Źródło zdjęć: © © Paweł Baldwin

Paweł Baldwin

25.11.2016 | aktual.: 26.07.2022 18:45

Vanguard VEO 235AB to średni model w rodzinie VEO, o której dalej jeszcze wspomnę. Jest statywem przeznaczonym do raczej lekkich aparatów, gdyż charakteryzuje się nośnością 6 kg. To oczywiście nośność „katalogowa”, a zasady zalecają nieprzekraczanie połowy tej wartości. Zwłaszcza gdy sprzęt fotograficzny ma duży moment bezwładności, czyli nie jest ciężkim, ale zwartym klockiem, a zestawem nawet lżejszym, ale sporym – np. aparat z długim (wymiarowo) teleobiektywem. Właściwie jedyną "bezlusterkową" kombinacją, która przychodzi mi do głowy, a której nie stawiałbym na tym Vanguardzie, jest któryś z aparatów Sony z dołączonym jasnym zoomem FE.

Dzięki, między innymi, aż 5 sekcjom, VEO 235AB mocno zmniejsza się po złożeniu.© © Paweł Baldwin

Jednak ogromna większość konfiguracji, szczególnie aparatów z matrycami 4/3 cala i APSC, nie będzie sprawiała temu statywowi kłopotów. Podczas mojego testu i podczas trzytygodniowego używania VEO 235AB, stawiałem na nim trzy aparaty. Po pierwsze Olympusa E-M10 II, który występuje na publikowanych zdjęciach, ale też dwa Panasoniki: G80 i FZ1000. Aparaty te ważyły, w stanie gotowości do pracy, 700-900 g.

Pracując tym Vanguardem, bezwiednie nie korzystałem z najcieńszej sekcji jego nóg, a - wbrew zasadom - wolałem podjechać w górę kolumną centralną. Z drugiej strony patrząc, nie zawsze musiałem mocno podwyższać statyw, gdyż do aparatów z odchylanymi ekranami można łatwo przymierzyć się niekoniecznie dokładnie z ich wysokości. To kolejna zaleta bezlusterkowców w porównaniu z klasycznymi lustrzankami.© © Paweł Baldwin

O praktyczną nośność VEO 235AB martwię się głównie z powodu pewnej jego cechy, którą twórcy przyjęli jako istotne założenie konstrukcyjne. Chodzi o kompaktowość, a konkretnie niedużą długość w pozycji transportowej, która wymusiła zastosowanie aż 5 sekcji nóg statywu. To dużo. Sam preferuję statywy trzysekcyjne, czterosekcyjnych już nie lubię, więc pięć sekcji to dla mnie hardcore. Ale to pewnie tylko homo reflexicus, który zamieszkał kiedyś w mojej głowie i nie przyjmuje „bezlusterkowej” rzeczywistości. Nie jest łatwo się od tego gościa uwolnić, zwłaszcza gdy widzi się najcieńsze sekcje nóg statywu o zaledwie centymetrowej średnicy. Podczas testu zorientowałem się, że zupełnie bezwiednie nie wysuwam tych dolnych sekcji, a w najlepszym wypadku, przy każdym rozstawianiu statywu zadaję sobie pytanie: czy naprawdę chcesz znowu zobaczyć te „patyczki”? A już na poważnie: średnica średnicą, wrażenie wrażeniem, ale sztywność sztywnością. Jej, mimo filigranowej formy statywu, czepiać się nie mogę. Pod tym względem VEO 235AB zachowuje się o niebo lepiej, niż wygląda.

Jest jeszcze jeden, dość nietypowy, element statywu, który powinien wpływać na sztywność konstrukcji. Chodzi o niepełną „obręcz” centralnego spojenia statywu, czyli miejsca gdzie schodzą się jego nogi i kolumna centralna. Inżynierska część mojego mózgu buntuje się przeciwko temu brakowi symetrii i zamknięcia, zapewniającego optymalne przeniesienie naprężeń. Wrażenie podobne jak przy pojedynczym widelcu w rowerze lub samolocie Blohm & Voss BV 141. Ale znowu, analogicznie jak w przypadku nóg statywu: pewnie jakiś negatywny wpływ tego rozwiązania występuje, jednak wyraźnych sygnałów nie ma. No i dobrze, ale po co w ogóle taki cudaczny patent? Sprawa jest oczywista: chodzi o uproszczenie i odchudzenie mechanizmu obracania kolumny centralnej. Dzięki temu statywy VEO nie tylko są lekkie, ale też potrafią „schować głow(ic)ę między nogami”, co skraca je w pozycji transportowej o ok. 10 cm, w porównaniu z konstrukcjami klasycznymi.© © Paweł Baldwin

Żeby nie było za pięknie, taki mechanizm obrotu kolumny uniemożliwia fotografowanie przy kolumnie ustawionej ukośnie. Po prostu w takiej pozycji nie da się skutecznie zacisnąć jej w obrotowym gnieździe. Ale oczywiście nie ma problemu z wykonywaniem zdjęć z głowicą w dolnym położeniu. Byle tylko aparat umożliwiał spojrzenie na ekran.

A propos dotyku. Jedna z nóg statywu została ubrana w gumową nakładkę mającą zapewnić dobry chwyt oraz izolację cieplną dla dłoni, przydatną w chłodne dni. O ile pierwszy cel został spełniony, o tyle drugi ani trochę, Nie jest potrzebny mróz, wystarczy spadek temperatury do plus kilku stopni, a dłoń bez rękawiczki wyraźnie czuje odpływ ciepła do statywu. Na zimowe fotografowanie warto więc doposażyć tego Vanguarda w dodatkową piankową osłonę dla jednej nogi.

Jeśli aparat ma ekran odchylany także w dół, to co za problem zamontować go na odwróconej w dół kolumnie? Dzięki temu rozwiązaniu znajduje się on tuż nad ziemią. I tylko szkoda, że symbole na ekranie widzimy do góry nogami. Obsługa tak ustawionego aparatu może nie być łatwa, a bardzo przydaje się dotykowy ekran.© © Paweł Baldwin

Za to na jednoznaczną pochwałę zasługuje system mimośrodowych zacisków nóg. Pracuje lekko, a mimo to blokady dobrze trzymają. Sprawdziłem to nie tylko w temperaturze pokojowej i obowiązującej obecnie jesienno-zimowej 0-10 °C, lecz również w prawdziwie zimowej -25 °C. Użyłem zamrażarki, po wyjęciu z której wszystkie mechanizmy statywu i głowicy pracowały bez zarzutu. Jasne, nie tak lekko i płynnie jak przy +20 °C. Jednak wyraźniejszą różnicą na minus był większy opór przy panoramowaniu głowicą. Dodatkowo, jedna z 12 blokad nóg ustąpiła przy próbie obciążenia. Ale było to obciążenie jednej nogi, dokładnie w jej osi i siłą mniej więcej trzykrotnie większą niż nośność całego statywu. Ot, w fabryce inaczej dokręcono jedną śrubę regulacyjną. Wkrętak w dłoń i po problemie! Tak więc, w praktycznym użyciu tego Vanguarda na mrozie, nie ma się czego obawiać.

W nazwie statywu, przy symbolu „235”, występuje oznaczenie literowe „AB”. Sygnalizuje ono, że statyw wyposażony jest w kulową głowicę THB-50. Druga wersją jest „AP” z dwukierunkową głowicą „filmową” PH-25. Statywu nie można kupić bez głowicy. Niemniej głowicę można odkręcić i zamontować inną, gdyż kolumna zakończona jest klasycznym „małym” gwintem statywowym 1/4”.

THB-50 ma nośność 9 kg, której na statywie VEO 235 nie można w pełni wykorzystać. Jak przystało na porządną głowicę kulową, posiada „wydzielony” obrót wokół osi pionowej z własną blokadą ruchu. Płytka reprezentuje standard Arca Swiss, przy jej mocowaniu umieszczono poziomnicę oczkową. Mocowanie prezentuje się bardzo solidnie i porządnie, jest w pełni metalowe, łącznie z pokrętłem zaciskającym. Widoczny na zdjęciu poniżej jasny kołeczek uniemożliwia przypadkowe wysunięcie się płytki w przypadku zbyt słabego jej zaciśnięcia.

Płytka, jak to Arca Swiss, ma od spodu niezbyt dużo miejsca na łeb śruby dokręcającej ją do aparatu. Konstruktorzy nie zdecydowali się na wyposażenie śruby w pałąk umożliwiający dokręcanie jej palcami. Jeśli więc nie pasuje nam operowanie kluczem nasadowym, sześciokątnym lub monetą, śrubę z pałąkiem musimy dokupić we własnym zakresie. W głowicy dopatrzyłem się dwóch nieobecnych elementów: poziomnicy przy podstawie głowicy oraz regulacji tarcia kuli. Piszę o nich, ale to braki nieco na wyrost, byłyby one istotnymi wadami dopiero w znacznie poważniejszych głowicach tego rodzaju.

Wspomniałem o w pełni metalowym mocowaniu płytki, więc uzupełnię, że reszta głowicy oraz statyw są wyjątkowo ubogie w elementy z tworzyw sztucznych. W głowicy plastikowe są jedynie gałki pokręteł blokujących, a w statywie nakładki na zaciski nóg. Przy czym cała reszta to metal. Oczywiście poza gumowymi stopkami nóg. Na zdjęciu powyżej widać oddzielne blokady ruchu kuli (po lewej) i panoramy (po prawej).

Głowica pracuje bez zarzutu. Obroty (kula i panorama) odbywają się z niedużym oporem. Blokady łapią płynnie i gładko - łatwo zorientować się, z jaką siłą należy obrócić dźwignię, by blokada była pewna.

Uzupełnię jeszcze dane techniczne statywu. Jego masa (razem z głowicą) to ciut ponad półtora kilograma. Podstawowym materiałem w jego konstrukcji jest aluminium. Średnica zewnętrzna rurek pierwszej, najwyższej sekcji, wynosi 23 mm. Maksymalna wysokość, na której możemy umieścić aparat to 146 cm, przy wysuniętej kolumnie centralnej i 123 cm przy schowanej. Najmniejsza wysokość wynosi 38 cm, a uzyskujemy ją, gdy kolumna swym dolnym końcem dotyka podłoża. Konstruktorzy statywu sprytnie to wymyślili, bo taką pozycję uzyskujemy przy niewysuniętych nogach statywu, które rozstawiamy na środkowy z trzech dostępnych zaskoków.

Zjechać można jeszcze niżej i to bez konieczności pracy aparatu do góry nogami. Statyw rozkładamy najszerzej, czyli na trzeci zaskok. Potem wyjmujemy kolumnę, na jej miejsce montujemy „grzybek makro” (kupowany oddzielnie) i już mamy poziom 10 cm. No dobra, jeszcze jakaś głowica by się przydała, by móc ustawić aparat w żądanym kierunku.

Statyw kupujemy w komplecie z dedykowanym pokrowcem, a ciekawym, wartym przemyślenia dodatkiem, jest dedykowana torba VEO 37. Dedykowana, ale wcale nie dlatego, że ma wewnętrzną długość ok. 40 cm, czyli ciut większą niż długość statywu w pozycji transportowej. Dedykacja polega na osobnym wejściu dla statywu oraz „tunelu” przy dnie torby, w który ten się wsuwa. Torba wyposażone jest we wkładki pozwalające lepiej ułożyć sprzęt, przy czym i je i tunel można wyciągnąć, by torby używać do mniej fotograficznych zadań.

Obiecałem opisać też pozostałe statywy rodziny VEO Vanguarda. Testowany model 235 jest średnim jej modelem. Poniżej niego plasuje się „204”, a powyżej „265”. Różnią się one od „235” przede wszystkim nośnością: 4 kg w przypadku „204” i 8 kg dla „265”. Ale nie tylko, gdyż „204” jest czterosekcyjny, a „265” występuje również w wersji węglowej. Dużego zysku z tego karbonu nie ma (masa 1,5 kg zamiast niecałe 1,7 kg) – mam na myśli wersje statywów „AB”, czyli wyposażone w głowice kulowe. W tej dziedzinie model 204 odstaje od pozostałych, gdyż jako jedyny korzysta z głowicy bez wydzielonego panoramowania z własną blokadą.

Przyznaję, że to jedyny argument, który mnie zniechęca do polubienia tego właśnie modelu. Bo już jego cztero, a nie pięciosekcyjność jest mocnym argumentem za. Cała rodzina prezentuje bardzo zbliżone charakterystyki wymiarowe. W pozycji transportowej liczą 38-40 cm długości, wysuwają się maksymalnie na 135-150 cm, a najmniejsza wysokość w normalnym położeniu kolumny centralnej to 38-39 cm. Ważą od 1,3 kg do 1,7 kg. Najciekawsze znalezione w wyszukiwarkach aktualne ich ceny to (dla wersji aluminiowych AB): „204” – 380 zł, „235” – 480 zł, „265” – 550 zł.

Który z nich sam bym wybrał? Model 204 raczej nie, chyba że musiałbym zadbać o jak najmniejszy ciężar statywu. Najprawdopodobniej zdecydowałbym się na testowany „235”, bo dodatkowe 2 kg nośności w „265” niezbyt mnie kusi, podobnie jak wyraźnie wyższa cena. To oczywiście dla zastosowań typowo „bezlusterkowych”. Bo gdybym planował korzystanie z nieco cięższego sprzętu fotograficznego, zdecydowanie celowałbym właśnie w model 265.

Plusy

skromne wymiary w pozycji transportowej
przyzwoita sztywność (pomimo sprawianych pozorów)

Minusy

słaba izolacja termiczna gumowej osłony nogi

Na moim blogu ostatnio opublikowałem także:

[url=http://foto-nieobiektywny.blogspot.com/2016/11/test-karty-sd-uhs-ii-czy-uhs-i-warto.html]TEST: Karty SD UHS-II, czy UHS-I? Warto dopłacić?[/url]

[url=http://foto-nieobiektywny.blogspot.com/2016/10/test-sigma-50-100-mm-f18-jasno-jasniej.html]TEST: Sigma 50-100 mm f/1.8: jasno – jaśniej – Sigma [/url]

[url=http://foto-nieobiektywny.blogspot.com/2016/09/test-canon-1300d-lustrzanka-bez.html]TEST: Canon 1300D – lustrzanka bez zadęcia i zobowiązań[/url]

[url=http://foto-nieobiektywny.blogspot.com/2016/09/test-tamron-16-300-czyli-superzoom-nie.html]TEST: Tamron 16-300, czyli superzoom nie do pobicia[/url]

[url=http://foto-nieobiektywny.blogspot.com/2016/08/test-para-reporterskich-szkie-panasonica.html]TEST: Para reporterskich szkieł f/2.8 Panasonica: 12-35 mm i 35-100 mm[/url]

[b]Zapraszam serdecznie![/b]