Jak działa klasyczny aparat fotograficzny?

Klasyczne aparaty fotograficzne (pot. analogowe) różnią się od aparatów cyfrowych tym, że obraz jest naświetlany na błonie fotograficznej, a nie jest rejestowany przez cyfrową matrycę światłoczułą.

W pierwszej kolejności musimy wyjaśnić pewną rozbieżność – klasyczny aparat fotograficzny to nie to samo co aparat analogowy. Błędne nazewnictwo wynika z tego, że na rynku pojawiły się cyfrowe aparaty fotograficzne, które zapisywały obraz za pomocą impulsu elektrycznego na cyfrowej matrycy światłoczułej, a nie na błonie światłoczułej.

W sprzęcie fotograficznym nie nastąpiła zmiana sygnału analogowego na cyfrowy, jak miało to miejsce na przykład w sprzęcie, przeznaczonym do odtwarzania dźwięku. Przez wiele lat klasyczne aparaty fotograficzne bazowały na działaniu mechanicznym, gdzie nie powstawał impuls elektryczny. Z czasem to się zmieniło i aparaty zamiast być obsługiwane za pomocą sprężynek i trybików (w rozumieniu napędu), zaczęły działać na baterie – świetnym przykładem jest tutaj przejście z aparatów Mamiya RB67 (migawka mechaniczna) na Mamiya RZ67 (migawka mechaniczna, sterowana elektronicznie). Sygnał analogowy nigdy nie występował w klasycznych aparatach fotograficznych. Rozumienie określenia "analogowy" w przypadku fotografii powinno być rozumiane jako "niecyfrowy".

Klasyczny aparat fotograficzny jest urządzeniem, które jest przystosowane do naświetlania materiału światłoczułego, czyli zwiniętej błony światłoczułej (filmu). Wewnątrz światłoszczelnego korpusu jest ona przewijana z jednej szpuli na drugą za pomocą specjalnego mechanizmu (przeważnie sprężynowego). Do jej zwinięcia z powrotem do kasetki wykorzystywana jest przeznaczona do tego dźwignia, którą uprzednio należy zwolnić dedykowanym przyciskiem.

Niektóre klasyczne aparaty fotograficzne obsługują błony cięte lub klisze. Te drugie są matrycami w postaci sztywnej, płaskiej płyty. Nie są to jednak zwojowe błony fotograficzne – jest to określenie niepoprawne.

Sam sposób naświetlania materiału światłoczułego nie różni się specjalnie od tego, który spotkacie w aparatach cyfrowych. Wiązka światła rzutowana jest na migawkę, która się otwiera na określony czas po wyzwoleniu spustem migawki, wystawiając tym samym błonę fotograficzną na ekspozycję. Jest to klasyczna zasada działania ciemni optycznej (camera obscura).

Zależnie od wykorzystanego materiału światłoczułego – może powstać obraz negatywowy (odwrócony) lub pozytywowy (slajd). Podobnie ma się kwestia samej estetyki końcowego zdjęcia oraz możliwa wielkość jego reprodukcji. Istnieją 3 popularne formaty fotograficzne: mały obrazek, średni format oraz wielki format.

Fotografowanie na materiałach tradycyjnych wiąże się jednak z ograniczeniami, które częściowo można nagiąć. Pierwszym jest estetyka – każdy materiał światłoczuły różni się od siebie strukturą ziarna i odwzorowaniem tonów. Czarno-białego filmu nie można przekształcić na kolor, jednak przejście w drugą stronę jest możliwe. Największym ograniczeniem materiałów światłoczułych jest czułość ASA (ISO), która jest z góry określona. Niektóre filmy nadają się do pullowania (obniżania czułości) oraz forsowania/ pushowania (podwyższania czułości).