Mariola Glajcar tworzy bajkowy świat dzięki swoim dziecięcym modelom

Mariola Glajcar: Moja fotograficzna historia nie jest szczególnie ujmująca. Nie jestem z wykształcenia fotografem i gdyby ktoś 10 lat temu powiedział mi, że będę robiła to, co teraz - pewnie mocno bym się zdziwiła. Niezależnie od tego, zawsze ciągnęło mnie w stronę obrazów. Od małego lubiłam rysować, a jako nastolatka zafascynowałam się surrealizmem. Ta fascynacja trwa do dziś.

Z wykształcenia jestem psychologiem i przez kilka lat spełniałam się w roli trenera mnemotechnik. To właśnie w tym okresie intensywnie rozwijałam swoją prawą półkulę, odpowiedzialną miedzy innymi za kreatywność.

Pracując z dziećmi i młodzieżą z zachwytem przyglądałam się nieograniczonej niczym dziecięcej wyobraźni. Być może właśnie dlatego tak bardzo lubię fotografować dzieci i ich emocje. Dlatego też moje prace nie zawsze są logiczne i spełniające normy klasycznej fotografii. Niewątpliwie moja prawa półkula przerosła lewą.

Wspomniana fascynacja surrealizmem drzemie głęboko w moim sercu, czemu daję czasem upust w swoich pracach. Kreowanie obrazów, nie zawsze logicznych i spójnych, daje mi możliwości odreagowania, przynosi poczucie lekkości i zwyczajnie sprawia mi mnóstwo frajdy.

Właśnie te „inne” kadry sprawiają, że ciągle kocham to, co robię, a miłość do swojej pracy jest dla mnie warunkiem koniecznym. Zapraszam Was na kilka chwil do mojego świata.

Fotografować zaczęłam około 4 lata temu. Jestem (foto)graficznym samoukiem, który popełniał i popełnia wiele błędów. Staram się jednak z każdego z nich wyciągnąć cenną dla siebie lekcję. Gorąco wierzę, że z każdej, nawet pozornie fatalnej sytuacji, można wynieść dla siebie coś dobrego, a z każdego nieudanego zdjęcia można wyciągnąć wiele pouczających wniosków. Dziś wiem trochę więcej niż rok temu i mam nadzieję, że za rok również będę mądrzejsza.

Fotografia w moim wydaniu ma dwa oblicza. W jednym skupiam się na koncepcie, emocjach i przesłaniu. W drugim zaś na relacji z dzieckiem, pokazywaniu tego, jakim ono jest w mojej wyobraźni. Pracując głównie z dziećmi i młodzieżą, mogę skupić się na ich szczerości w wyrażaniu siebie, wrażliwości i niepowtarzalnym pięknie.

Fotografia daje mi wolność oraz poczucie spełnienia. Dzięki niej wierzę, że marzenia same się nie spełniają, tylko zdecydowanie trzeba im pomagać. To dzięki fotografii spojrzałam inaczej na rzeczywistość, na pozornie przeciętne i nieznaczące przedmioty, plenery i chwile. Dzięki niej codziennie odkrywam coś nowego. Poznaję swoje możliwości i ograniczenia, a także kreuję swoją przyszłość.

Czasem przez fotografię próbuję zatrzymać pędzącą wokół rzeczywistość, odnaleźć spokój i chwile wyciszenia. Uwielbiam dostrzegać w dzieciach ich zdolność do zadumy i życiową mądrość, której brakuje niejednemu z nas. Myślę, że idąc moją fotograficzną drogą, ciągle poszukuję samej siebie i osobiście bardzo jestem ciekawa, dokąd mnie ona zaprowadzi i kogo spotkam na samym jej końcu.

Choć oczywistym jest, że to nie sprzęt zdobi człowieka, to jednak wierzę, że bardzo mu pomaga. Obecnie moim codziennym towarzyszem jest Nikon D750 oraz obiektyw 70-200 mm. Fascynacje sprzętem bywają jednakże zmiennie i nigdy nie wiadomo, na co przesiądę się w przyszłości.