Oceany światła i zardzewiałe piękno - fotografie Katherine Westerhout

„Elegancja symetrii”, „oceany światła” - tak prasa pisała o wielkoformatowych fotografiach Katherine Westerhout. Jej świat to puste fabryczne hale, hotele i teatry, których nikt nie odwiedzał od dziesięcioleci, wyłączone z użytku stacje kolejowe, szkoły i więzienia. Westerhout opowiada o tym, jak skończył się „wiek Ameryki” i przygotowuje mu należyte pożegnanie.

Obszar Stanów Zjednoczonych, w którym najczęściej fotografuje Westerhout, to „Rust Belt” - „Pas Rdzy” na północnym wschodzie. „To kuźnia naszego narodu”, mawiano o tych rejonach 150 lat temu, gdy kwitła Ameryka przemysłowa, a olbrzymie zakłady budowały siłę młodej światowej potęgi. Kolejne kryzysy przemysłu ciężkiego pozostawiły po sobie olbrzymie puste hale, zardzewiałe urządzenia i wspomnienia niegdysiejszej sławy. Jak pisze sama Westerhout, te miejsca nadal odgrywają ważną, choć odmienną rolę - przechowują dzisiaj czas i pamięć.

Katherine Westerhout powiedziała kiedyś, że fotografia jest najbliższa języka snów. Dlatego najwspanialsze w jej pracach jest niebiańskie (wyłącznie naturalne!) światło, dzięki któremu opuszczone hale zmieniają się w katedry. W XIX i na początku XX wieku architektura, również przemysłowa, miała monumentalny, dekoracyjny charakter.

Jego moc nie zanikła całkowicie, nawet gdy odpadła już farba, a maszyny zjadła rdza. Dlatego słynny niegdyś ośrodek wypoczynkowy Grossinger's, dziś całkiem podmokły, wygląda jak idylliczna kraina łagodności, a nie stary budynek, w którym brodzi się w wodzie po kostki. Elektrownia w Yonkers przypomina renesansowy pałac, a nie niebezpieczny obiekt, w którym łatwo połamać sobie nogi. Odpowiednie światło sprawia, że amerykańskie duchy wychodzą na powierzchnię.

Źródło: http://katwest.com