Powstało sztuczne oko o rozdzielczości 100 pikseli. Może pomóc leczyć ślepotę
Każdy, kto oglądał "Terminatora", pamięta charakterystyczne świecące, czerwone oko, ale technologia poszła jeszcze dalej. Nowy wynalazek naukowców z Hongkongu jest zakrzywiony i ma nie rzucać się w oczy.
Pamiętam, że kiedyś pisałem artykuł o mężczyźnie, który miał zamontowaną kamerkę w protezie oka i faktycznie wyglądało to specyficznie. Jednak naukowcy z Hongkongu zrobili coś zgoła innego. Magazyn Nature podaje, że robo-oko ma rozdzielczość 100 pikseli, zaokrągloną siatkówkę stworzoną z bardzo gęstego splotu nanoprzewodników, które naśladują zachowanie biologicznej siatkówki ludzkiego oka.
Naukowcy tłumaczą, że robotyczne oko ma strukturę zbliżoną do ludzkiego oka. Jego kąt widzenia wynosi 100 stopni, co stanowi zaledwie 30 stopni mniej od prawdziwego narządu. Wynalazek koncentruje wiązkę światła na powierzchni o szerokości 2 mm, która jest napakowana fotodiodami przypominającymi pręciki i czopki w ludzkim oku.
Droga, którą pokonuje światło w sztucznym oku z Hongkongu, jest zbliżona do zasady działania prawdziwego oka. Zanim dotrze jednak do malutkiego pola światłoczułego, musi przejść przez specjalny płyn, który aktywuje działanie receptorów. Później sygnał jest przekazywany dalej za pośrednictwem specjalnych giętkich kabelków, wykonanych z ciekłych metali (galu oraz indu), połączonych z nerwami. Brzmi to jak technologia rodem z opowiadań science fiction, o której kilka lat temu nikomu się nie śniło.
Według danych prototyp protezy oka już teraz zachowuje się w dużej mierze, jak ludzkie oko w niektórych kwestiach. Czułość sztucznej siatkówki jest na tym samym poziomie, co organicznej, a przepustowość przewodników nawet szybsza. Ze szczegółowych testów wynika, że są one w stanie odpowiedzieć na sygnał w czasie 19,2 ms i wrócić do stanu gotowości w 23,9 ms, gdzie ludzkiemu oku ten proces zajmuje 40-150 ms.
Problem jednak polega na rozdzielczości. 2-milimetrowa matryca ma rozkład 10 x 10 pikseli. Każdy piksel składa się z 4 nanoprzewodów. Problem tkwi w tym, że sztuczne nerwy (przewody z ciekłego metalu) wciąż są za duże. Produkcja sztucznego oka jest, póki co drogim i powolnym procesem. Dodatkowym ograniczeniem jest trwałość sztucznej siatkówki, która nie została jeszcze odpowiednio przetestowana. Ostatnim problemem jest kwestia zasilania – sztuczne oko potrzebuje zewnętrznego źródła prądu, aczkolwiek rozwiązaniem tego może być energia słoneczna.
Więcej szczegółowych informacji znajdziecie na stronie magazynu Nature.
