Canon PowerShot G3X - sprawdzone rozwiązania w nowym wydaniu [test]

Trend matryc jednocalowych zapoczątkował Nikon w bezlusterkowcach serii One, następnie Sony wykorzystało tej wielkości sensory w aparatach serii RX (100 i 10). Niedługo potem po sensor tej wielkości sięgnął Panasonic w modelu FZ-1000, natomiast Canon wykorzystał go dopiero w modelu G7X, który konkurować ma głównie z kolejnymi ewolucjami Sony RX100. Canon jednak nie miał konkurenta dla Sony RX10 i wspomnianego Panasonica, czyli aparatów ze względnie dużą matrycą i pokaźnym zoomem.

Konkurenci do tematu podeszli w różny sposób - Sony w modelu RX10 Mark II oferuje zoom 24-200 ze stałym światłem f/2.8, Panasonic 24-400 mm f/2.8-4, natomiast Canon PowerShot G3X 24-600 mm f/2.8-5.6. Widać prostą analogię, co kolejne 200 mm obiektywy ciemnieją o 1 EV.

Osobiście jestem bardzo pozytywnie nastawiony do tego typu konstrukcji, bo 1-calowe matryce oferują obraz naprawdę dobrej jakości, a w połączeniu z jasnym obiektywem aparaty potrafią ładnie rozmyć tło. To odpowiedni sprzęt dla osób, które oczekują dobrej jakości aparatu o dużym, jasnym zoomie, a możliwość wymiany obiektywów nie jest priorytetem. Między innymi dlatego testowany przeze mnie Panasonic FZ-1000 otrzymał tak dobrą ocenę.

Kiedy wyciągałem testowy egzemplarz z pudełka, muszę przyznać, że zdziwiłem się, iż G3X jest tak duży. Wielkością przypomina model EOS-M3, przy czym jest bardziej kanciasty. Do tego dochodzi sporych rozmiarów obiektyw, który po włączeniu dodatkowo wysuwa się z tubusu. Z pewnością nie jest to sprzęt dla kogoś, kto oczekuje kieszonkowych rozmiarów. Waga również daje się we znaki - z akumulatorem i kartą pamięci waży 733 gramy, czyli tyle co spory bezlusterkowiec. Wykonany jest z twardego, solidnego tworzywa, miejscami pokrytego dość twardą gumą. Korpus jest bardzo prosto zaprojektowany - bez wielu zaokrągleń czy wyprofilowań. W zasadzie przypomina prosty sześcian z doklejonym gripem i obiektywem. Niemniej jednak dobrze leży w dłoni, choć jego stylistyka jest dyskusyjna.  
 


Producent chwali się odpornością na kurz i wodę. O ile przy gnieździe baterii i karty rzeczywiście znajduje się niewielka uszczelka, a gniazdo mikrofonu i słuchawek jest gumowe, o tyle klapka kryjąca złącza HDMI, USB i wężyka spustowego uszczelnień nie ma. Nie wsadzałem aparatu pod wodę, więc ciężko jest mi zweryfikować zapewnienia producenta.

Na górnej ścianie aparatu znajdziemy lampę błyskową, gorącą stopkę, koło trybów, włącznik, koło nastaw, tarczę kompensacji ekspozycji, przycisk nagrywania filmów, a także spust migawki, opleciony dźwignią zoomu. Koło trybów i kompensacji ekspozycji są perforowane, co ma ułatwić ich obracanie, ale obydwa działają z dość dużym oporem. O ile w przypadku koła trybów taki opór jest uzasadniony, o tyle druga tarcza powinna obracać się z mniejszym oporem. Chcąc zastosować kompensację ekspozycji podczas filmowania, zawsze będzie się to wiązało z poruszeniem obrazu.

Na tylnej ścianie znajdziemy duży, dotykowy ekran o przekątnej 3.2 cala. Wyświetlacz wyposażony jest w funkcję dotyku, a jego rozdzielczość to aż 1,62 mln. punktów. Zamontowany jest na przegubie, który umożliwia obrócenie go o 180 stopni do góry i 45 stopni w dół. Konstrukcja jest solidnie wykonana i dobrze licuje z korpusem.

Nad ekranem umieszczono przycisk parowania aparatu z urządzeniami mobilnymi, natomiast po prawej stronie od ekranu znajdziemy przycisk funkcyjny, przyciski wyboru pola AF i blokady ekspozycji, 4-kierunkowy nawigator, który jednocześnie jest kołem nastaw, a także zestaw standardowych przycisków. W odróżnieniu od kół na górnej cześć korpusu, tylna tarcza obraca się ze zbyt małym oporem. Dodatkowe dwa przyciski umieszczono na obiektywie. Odpowiadają one za ręczne ustawianie ostrości i chwilowe skrócenie ogniskowej, aby łatwiej było namierzyć interesujący obiekt.

Dodatkowo mamy możliwość zaprogramowania pierścienia obiektywu do zmiany poszczególnych funkcji. 
W korpusie zamontowano dodatkowo filtr ND, ponieważ najkrótszy czas otwarcia migawki wynosi 1/2000 sekundy. Dzięki filtrowi ekspozycja zostaje ograniczona o 3 EV, co przyda się w słoneczne dni.

Pierwsze zetkniecie z aparatem było nieco niepokojące, ponieważ kiedy G3X jest wyłączony, soczewki odpowiadające za stabilizację luźno poruszają się w obiektywie, przez co ma się wrażenie, że coś jest nie tak. Po włączeniu aparatu sytuacja wraca do normy i już nic nie grzechocze w korpusie. Szkoda, że mimo tak dużego korpusu, Canon nie zdecydował się na umieszczenie wizjera elektronicznego. Z podobną sytuacją mieliśmy do czynienia w EOSie M3. Inni producenci instalują wizjery w znacznie mniejszych aparatach (np. Sony RX-100 IV, Panasonic GM5), nie wspominając o bezpośrednich konkurentach. Kupno zewnętrznego wizjera to wydatek około 1100 zł.


Minusem jest również umieszczenie slotu kart pamięci pod wspólną klapką z akumulatorem, na dolnej ścianie aparatu. Mając tak duży zoom, często będziemy korzystać ze statywu, a każda wymiana karty będzie wiązała się z odkręcaniem szybkozłączki.

Plus należy się za gniazdo mikrofonu i słuchawek. Zazwyczaj to drugie jest pomijane przez producentów, chociaż podczas filmowania np. wywiadów bardzo się przydaje.

Obsługa G3X jest intuicyjna, choć warto spędzić z aparatem kilkadziesiąt minut i dostosować go do swoich potrzeb. Wiele elementów sterujących ułatwia szybką zmianę parametrów, choć mam zastrzeżenia do pracy poszczególnych kół, o czym pisałem wcześniej. Prócz licznych elementów sterujących, parametry możemy zmieniać przy pomocy dotyku. Wyświetlacz chętnie reaguje na wszystkie polecenia, a jego obsługa nie odbiega od pracy z wysokiej klasy smartfonem.

Dodatkowo mamy możliwość zaprogramowania wszystkich trzech kół nastaw (łącznie z pierścieniem na obiektywie) oraz czterech przycisków. Co ważne, poszczególne funkcje możemy rozdzielić między tryby P/A/S/M, tak więc możliwości własnej konfiguracji sprzętu są naprawdę bogate. Za to duży plus.

Układ menu jest spójny z nowymi aparatami Canona. W głównym menu znajdziemy trzy główne zakładki - ustawienia fotografowania, ustawienia aparatu i kartę, gdzie możemy dodać najczęściej używane funkcje. Menu obsługujemy zarówno przyciskami, jak i dotykowo. Dodatkowo mamy możliwość skorzystania z menu podręcznego, które wyświetla się na krawędziach ekranu. W nim znajdziemy najpotrzebniejsze w codziennym fotografowaniu funkcje (samowyzwalacz, jakość obrazu, filtr ND itd.).

Po spędzeniu tygodnia z G3X muszę przyznać, że praca z tym aparatem jest naprawdę przyjemna. Nie jest pozbawiony wad, o których pisałem wcześniej, natomiast w ogólnym rozrachunku wypada naprawdę dobrze. Zoom pracuje z odpowiednią precyzją i szybkością, obsługa jest intuicyjna, a dobry chwyt sprawia, że nawet tak duży aparat dobrze leży w dłoni.

Canon wyposażony jest w procesor Digic 6, który zapewnia bezproblemową obsługę. Aparat pracuje szybko, bez zacięć. Włączanie trwa około 2 sekundy, a aparat od razu jest gotowy do pracy. Szybkość zdjęć seryjnych wynosi 5,9 kl./s, ale tylko przy zapisie JPG z zablokowaną ostrością na pierwszej klatce. Decydując się na zapis RAW + JPG, szybkość wynosi zaledwie ok. 1 kl./s, co należy uznać za bardzo słaby wynik. Podczas opróżniania bufora aparat w żaden sposób nie zamiera czy nie zwalnia, dzięki czemu bez problemu możemy zmieniać parametry czy funkcje w menu. Dziwne, że Canon mimo mocnego procesora naprawdę słabo radzi sobie na tym polu. Konkurencja radzi sobie znacznie lepiej. Do pracy w trybie pojedynczych zdjęć również można mieć drobne zastrzeżenia, bo po każdym z nich aparat potrzebuje chwilę na wyświetlenie podglądu, wyczernienie ekranu i aktywację trybu fotografowania. Chcąc robić zdjęcia jedno po drugim, odstęp między każdym wynosi około 2.5-3 sekundy - to również nieco drażni.  
 

Układ działa w oparciu o detekcję kontrastu. Oparty o 31 punktów AF działa dość szybko i sprawnie. W dobrych warunkach oświetleniowych, przy szerokim ustawieniu obiektywu, ostrość ustawiana jest w około 0,5 sekundy. W gorszych warunkach oświetleniowych, kiedy użyjemy zbliżenia, układ lubi przejechać 2-3 krotnie skalę ostrości, co trwa nawet 2-3 sekundy, ale rzadko zdarza się chybić. Ogólnie układ działa dość dobrze, ale zdecydowanie nie znajduje się w czołówce.

Canon G3X oferuje nagrywanie filmów w rozdzielczości Full HD z prędkościami 59,94 / 50 / 29,97 / 25 / 23,98 kl./s. Filmy są dobrej jakości, choć szczegółowość mogłaby być lepsza, a na jednolitych połaciach można dostrzec artefakty. Zmiana ogniskowej podczas filmowania nie powoduje migotania obrazu, choć czasem obraz się rozostrza. Stabilizacja działa przewidywalnie, nie zrywa obrazu i nie trzęsie nim. Dodatkowo mamy możliwość ustawienia własnych profili kolorystycznych, które umożliwią lepszą korektę barwną i tonalną z poziomu komputera. Autofokus działa z dobrą czułością, płynnie przenosząc ostrość z poszczególnych planów. Podczas podążania za obiektem, przy maksymalnej ogniskowej, ostrość czasem ucieka, dlatego w takim wypadku lepiej skorzystać z ręcznego ustawienia ostrości i peakingu. Ciekawym rozwiązaniem jest funkcja touch-AF, dzięki której po muśnięciu ekranu w wybranym miejscu, aparat ustawia ostrość. Wszystko działa płynnie. Dodatkowy plus należy się za gniazdo mikrofonu i słuchawkowe, a także za bardzo niewielki efekt rolling shutter. 
 
Z jednej strony możliwości filmowe PowerShota G3X są naprawdę duże, z drugiej jednak konkurenci oferują nagrywanie w 4K, a Sony dodatkowo udostępnia profil S-Log Gamma, dzięki czemu obraz jeszcze lepiej nadaje się do późniejszej postprodukcji.

Canon w większości nowych produktów instaluje moduł Wi-Fi. Nie inaczej jest w tym przypadku. Jeszcze do niedawna aparaty obsługiwaliśmy przy pomocy aplikacji Camera Window, natomiast obecnie jest to aplikacja Camera Connect. Z poprzednią mój smartfon często się nie dogadywał, natomiast nowa działa zdecydowanie lepiej. Z poziomu smartfona możemy sterować m.in zoomem, parametrami ekspozycji czy samowyzwalaczem. 
 
Mając sprzęt obsługujący technologię NFC, parowanie urządzeń odbywa się przez ich dotknięcie.

Canon PowerShot G3X wyposażony jest w matrycę CMOS o wielkości 1 cala i rozdzielczości 20,2 megapikseli, która obsługiwana jest przez procesor Digic 6. Taki zestaw pozwala pracować z czułością ISO 125-12800. Do ISO 800 zdjęcia są niemal pozbawione szumów. ISO 1600 nadal wygląda dobrze, ale kolejny skok do ISO 3200 mocno degraduje jakość obrazu. ISO 6400 możemy używać jedynie w ostateczności, natomiast ISO 12800 zostało dodane na wyrost, bo zdjęcia są bardzo słabej jakości.

W kwestii oddania szczegółów G3X radzi sobie naprawdę dobrze. Szczegółowe obiekty z powodzeniem możemy fotografować do ISO 800, natomiast ISO 1600 i 3200 z powodzeniem możemy wykorzystać przy pamiątkowej fotografii, gdzie oddanie detali nie jest priorytetem. ISO 6400 skutecznie degraduje szczegóły, natomiast ISO 12800 zupełnie je rozmywa.

Wszystkie zdjęcia zostały zrobione w formacie RAW, a następnie wywołane do JPG w Adobe Camera RAW 9.1.1. Więcej zdjęć znajdziecie na naszym profilu w serwisie Flickr.

Podoba mi się koncepcja uniwersalnego aparatu o dużych możliwościach i wysokiej jakości obrazu. Właśnie to dostajemy w modelu G3X. Wygodna obsługa, dobry ekran, wysoka jakość zdjęć to domeny nowego Canona.

Pierwszy minus Canon dostaje za brak wizjera, mimo naprawdę pokaźnych rozmiarów obudowy. Drugi - za umieszczenie slotu kart na dole obudowy. Trzeci - za bardzo słabą funkcję zdjęć seryjnych. Nad tymi elementami koniecznie trzeba popracować, bo konkurencja jest naprawdę mocna.

Canon PowerShot G3X to dobry aparat, z którym praca sprawia dużo przyjemności. Wygodny w obsłudze, dający wysoką jakość produkowanych obrazów. Canon jednak trochę spóźnił się z jego premierą, bo konkurenci w wielu aspektach oferują więcej - filmy 4K, wizjer czy lepsze zdjęcia seryjne. Z drugiej strony ciężko znaleźć naprawdę poważne wady, bo G3X to udana konstrukcja. Cena wynosi około 3400 zł, więc jest bardzo zbliżona do konkurentów. Myślę jednak, że Canon powinien pomyśleć o tworzeniu zestawu z wizjerem, w dobrej cenie, bo przy tego typu konstrukcjach wizjer to bardzo przydatna rzecz. Jest dobrze, ale mogło być lepiej.